07
Nie da się jednak zaprzeczyć, że pomimo wzajemnej antypatii ludzie i wilki są do siebie niezwykle podobni pod względem podejścia do życia i charakteru. Dzięki temu przetrwali niejedną dziejową zawieruchę, wytrzymali własne, międzygatunkowe niesnaski, a także w pewnym sensie –
dzięki wyodrębnieniu się linii rozwojowej psa – przypadli
sobie do gustu.
Psy (Canis lupus familiaris), potomkowie jednej z linii ewolucyjnych wilków, należą do najpopularniejszych – oczywiście obok kotów – zwierząt zdomestykowanych i uchodzą za naszych najlepszych, najwierniejszych przyjaciół. Jednak domowym psiakom daleko do ich dzikich, leśnych kuzynów, wybierających na miejsce bytowania środowiska z dala
od ludzkich cywilizacji.
Abstrahując od różnic fizjonomicznych, wiele nas łączy
i moglibyśmy stanowić naprawdę zgrany zespół.
Jednocześnie w ludzko-wilczym związku nie brakuje wzajemnej nieufności i podejrzliwości, które przekreślają szanse na głębszą zażyłość. Z antropologicznego punktu widzenia nie brakuje też rozmaitych o wilkach wyobrażeń, czasem niezgodnych z prawdą, a mimo to stale obecnych
w naszej kulturze i nieustająco podsycanych przez jej wytwory: zarówno mity, legendy, ludowe podania, jak
i współczesną literaturę, filmografię, muzykę czy malarstwo.
Fot. Pixabay