Grecja
„Grecy uważali, że szata sporządzona z wełny owcy rozszarpanej przez wilka zaszkodzi temu, kto ją nosi, wywołując podrażnienie skóry,
a nawet wysypkę”.
James Frazer, Złota gałąź
W starożytnej Grecji zwierzęta personifikowały siły wyższe. Symbolizowały też miasta (np. Delfy –
wilk, Teby – łasica, Samos – owca) i były totemami rodów, uważanymi ponadto za wcielenie przodków, w związku z czym otaczano je szacunkiem
i chroniono przed zabijaniem.
Zwierzęta znalazły swoje miejsce również
w mitologii greckiej. Wilk był związany z kultem Zeusa, najważniejszego z greckich bogów, a także boga wojny Aresa oraz Apollina (syna Zeusa
i Latony), z którym wiąże się wyjątkowo ciekawa historia. Według niektórych przydomek Apollina – Lyceus (Likios, Lykios) oznacza osobę, która pochodzi z kraju Lykia. Inni są zdania, że swój początek nazwa ta wzięła od słowa lukê, czyli „lekki”, ale zarazem „dawca światła” i „przyszłość”. Są i tacy, którzy sądzą, że boski przydomek pochodzi od wyrazu lykos – „wilk”, co oznaczałoby, że bóg ten był wilkołakiem (z mitów wiemy,
iż jego matka, Latona, pod postacią wilczycy
i w towarzystwie watahy wilków uciekła przed zazdrością Hery na wyspę Delos – słynącą jako ośrodek silnego kultu Apollina). Każda z trzech hipotez może zostać obalona, ale również potwierdzona w odniesieniu do poszczególnych mitów greckich.
12
Fot. Pixabay