Një koincidencë e papritur u gërshetua mes
vizitës sonë në muzeun e Rozafës me vet historikun
e tij, përkatësisht me historikun e Shkodrës dhe të
pavarësimit të saj. Ishte flamuri i vendosur në katin
e dytë të këtij muzeu dhe data 19.3.1914, pikërisht e
njëjtë me atë të vizitës sonë 19.3.2011.
Pas kësaj vizite udhëtimi jonë u orientua drejt liqenit
të Shkodrës duke kaluar urën e vjetër të Bunës, u
ndalëm në Shirokë, një vend turistik me restorante e
me lokale të ndryshme që e bënin qëndrimin e vizitorëve si atyre të huaj e vendas të ndihen sa më mirë.
Peizazhi i liqenit dhe kodrat përreth përziheshin me
një mjeshtëri të përsosur, duke dhënë një pamje spektakolare për syrin e vrojtuesit. Megjithëse moti ishte i
vrenjtur prapë ai nuk mund të na prishte disponimin,
në saje të ngjyrave të shumta që dilnin nga liqeni duke
reflektuar si një pasqyrë magjike qiellin e mbushur me
re.
Mbas kësaj eksperience të bukur që kaluam në
liqen, shkuam në ambientet e konviktit të Medresesë.
Rënien e muzgut e përjetuam me një entuziazëm të
madh, sepse dolëm për t’u shëtitur në Shkodër dhe
për t’i vështruar bukuritë e saj, xhamitë e mëdha e
sidomos atë të Ebu Bekër Sedik. Kjo xhami ndodhet
në qendër të qytetit, e cila i ka dy minaret, dhe karakterizohet me ngjyrë të bardhë nga jashtë. Aq e madhe
është kjo xhami, sa kur hyn brenda saj, vetja të duket
shumë i vogël përball gjithë kësaj strukture gjigante.
Xhamia e Parucës është një tjetër xhami, që
gjendet në qendër të qytetit. Për dallim nga xhamia e
lartpërmendur, muret e kësaj xhamie nga brenda janë
prej mermerit me ngjyrë të kaltër mbushur me plot
flora.
Erdhi dita tjetër dhe qëndrimit tonë në Shkodër
i erdhi fundi, kujtimet dhe mbresat që na la ajo nuk do
t’i harrojmë kurrë.
Nga një qytet me tradita siç është Shkodra, u
nisëm në Tiranë, ku 1/3 e popullsisë së përgjithshme
banon në këtë qytet. Këtu e kaluara përzihet me të
tashmen, objektet relikte të së shkuarës mishërohen
me ndërtesat e larta duke treguar zhvillimin ekonomik
që po pëson qyteti. Metropoli i Shqipërisë, atje ku
shqiptarët e provincave lëvizin nga vendbanimet e tyre
drejt këtij qyteti kaq të madh dhe të zhurmshëm, për të
gjetur punë dhe një jetë sa më të mirë.
Në fillim të arritjes sonë në Tiranë vizituam
Medresenë “Ibrahim Dalliu”, e themeluar më 1954,
nga imam haxhi Vehbi Dibra, aso kohe kryemyftiu i Shqipërisë. Vizita në Medrese megjithëse qe e
shkurtër, mjaftoi për t’i parë ambientet e brendshme të
kësaj godine. Vizita jonë u zhvendos nga
Medreseja në xhaminë Et’hem Beu e cila
gjendet në qendër të qytetit. Kjo xhami është
08
REPORTAZH
nga objektet e pakta të kulteve që i rezistoi regjimit
komunist i cili mbi 30 vjet me radhë e ndaloi besimin
në Shqipëri, dhe u bë i pari vend ateist në botë, duke
shkatërruar xhami, teqe, kisha dhe shumë kulte dhe
simbole fetare. Kjo xhami u ndërtua më 1789, nga
Et’hem Beu dhe u përfundua në vitin 1821, nga djali i
tij.
Qëndruam sa qëndruam në xhami, më vonë bëmë
shëtitje në qytetin e bukur të Tiranës derisa erdhi koha
për t’u kthyer në Kosovë.
Të paktat janë fjalët për ta përshkruar këtë udhëtim.
Kur studentët hynë në kufirin e shtetit shqiptar, fytyrat e tyre ishin të lumtura, sepse ky moment
i ktheu në çastet e sakrificave të popullit shqiptar të
Kosovës, pengesave që kishin për ta vizituar Shqipërinë gjatë sundimit serb nga njëra anë, dhe dorës
së mëshirës së treguar nga vëllezërit dhe motrat e tyre
nga Shqipëria në kohën kur ishin të përndjekur nga
vatrat e tyre gjatë luftës. Sakrificë shumëvjeçare e cila
më në fund rezultoi me pavarësimin e shtetit të Kosovës. Ky moment i vizitës nga ana e studentëve lidhet
me tre vjetorin e pavarësisë.
Si çdo udhëtim që ka fillimin e tij, po ashtu ka
edhe fundin. E fundi i çdo udhëtimi është i hidhur, e
sidomos kur në udhëtim ja kalon mirë, dhe përjeton
ndjenja të veçanta e lëre tani nëse bëhet fjalë për Shqipërinë. Megjithatë nuk do të thotë që studentët e FSI,
s’do ta vizitojnë më Shqipërinë, por, përkundrazi tani
lidhjet tona janë edhe më të forta, ngase organizimet e
tilla janë dobiprurëse.
Valter NASUFI