TUEMsanat Basım Yayım Dilan Özdemir - Nem | Page 37

KİR

Ne yapacağını bilmiyordu.
Kaçsa. Gitse oradan. Hemen şimdi. Kapıyı çarpsa. Çıksa o
kokuşmuş odadan. Hayır, çarpamazdı. Evdekiler uyanabilirdi.
Karşı komşu merakla kapısını aralayıp çapaklanmış gözleriyle onu
izleyebilirdi. Elleriyle göğsünü kapatırdı. Rengi solmuş kırmızı
geceliğinin bir orasını bir burasını çekiştirirdi. Hayır, hayır. Çarpıp
çıkamazdı. Öyleyse... öyleyse sessizce ayrılmalıydı. Evet, bir tüy
gibi süzülerek çıkıp gidebilirdi. Kapıyı açmasına bile gerek kalma-
yacakmış gibi hissetti. Bir ruh gibi anahtar deliğinden buharlaşıp
uçabilirmiş gibi. Hayır. Olmazdı, nasıl olur?

“Aklını başına topla da bir şeyler düşün!”
38