TUEMsanat Basım Yayım Dilan Özdemir - Nem | Page 26

NEM
tanıştım: ‘Han’: Kuş yuvası... ‘Pes’: Hayata küsüldüğünde şaşkın-
lıkla icra edilen hakikat... ‘Diz’: Yerle bir olmak için üzerine düşü-
len şey... ‘Gün’: Karanlığı alınmış kâbus...
Kafamı kaldırdım. Bu yaşıma kadar nasıl ayırdına varmamı-
şım? ‘Gök’: Toz haline gelmiş ömrün kabiliyetsiz kanat çırpışı...
V şeklinde göç eden kuş sürüsünün arka sırasında korku çekir-
değimi gördüm. ‘Ben’i, kendimi. Bir şartla gideceğini söyledi.
Daha başka üç harfler aramadan, dalımda çürümeyi kabul etmez-
sem beni rahat bırakacakmış. O an ona söz verdim. Yalnızca en
basit haliyle yaşayacak, akşamları erkenden uyuyacaktım. Söz
verdim; dalımda çürümeyecektim! Kendimi hazır hissetmeden
birilerinin kaba elleriyle beni tüketmesini beklemenin hakkını en
iyi şekilde verecektim. Yaşamak buysa yaşayacaktım. Hem artık,
kimsenin kanlı rahminin sonucu, bedelinin günahı da değildim.
27