TUEMsanat Basım Yayım Dilan Özdemir - Nem | Page 19

BİR İKİ ÜÇ
Ben eskiden üç harfliden korkardım.
Annem beni onunla terbiye ettiğinde titrerdim. Benden bir yaş
büyük arkadaşlarım kör bir sokağın karşısında, açılmış ağızlarını
elleriyle kapatıp orada üç harflinin olduğuna yemin edebilecekleri-
ni söylediklerinde gözlerimden yaşlar boşanırdı hemen. Bir kere-
sinde altıma bile kaçırmıştım.
Babam gece yatarken beni öpsün isterdim. Onun aceleci öpücü-
ğü gece boyunca bedenime korunak olur, üç harfli de yanıma
yanaşamaz sanırdım. Bisiklet sürerken kalabalık caddelerden, çar-
şılardan geçerdim. Uçurtmam başkalarınınkine takılınca sevinir-
dim. Bunların hepsi yalnız kalmadığımın deliliydi bana. Yalnız
kalmamaksa üç harfliden kaçmanın en büyük olanağıydı. Yalnızlık
halinde ondan kaçamayacağımı bilirdim. Annem mutfakta oturup
sırtını dolaplara yasladı mı, biraz sonra iki dudağının arasından o
pis kokulu dumanın çıkacağını bilirdim. Babam da olmazdı evde.
Annem babamdan gizli içerdi sigarasını. Ben de korkup mutfağa
20