57. BÖLÜM
Rüzgâra ve insanların gürültüsüne rağmen Thomas için bir an sanki
kulaklarına pamuk tıkanmış gibi sessizlik oldu. Dizlerinin üzerine çöktü
ve uyuşmuş bir halde dalgalanan turuncu kurdeleye uzandı. Güvenli
bölge burası mıydı? Ne bir bina, ne bir kulübe, hiçbir şey yoktu.
Ardından sesler gittiği gibi geri geldi ve onu gerçekliğe döndürdü.
Daha çok rüzgârın uğultusu ve konuşmalar.
Dönüp yan yana duran Teresa ve Minho’ya baktı. Onlann arkalanndan Aris, om uzlarının üzerinden bakıyordu.
Thomas saatine baktı. “Bir saatten fazla zamanımız var. Güvenli
bölgemiz yerdeki bir sopa m ıym ış yani?” Aklı karmakarışıktı; ne di
beğinden ya da düşüneceğinden emin değüdi.
“Düşününce, çok da kötü değil,” dedi Minho. “Çoğumuz buraya
^dar gelmeyi başardık. Hatta kızlar bizden daha fazla görünüyor.”
Thomas ayağa kalktı, öfkesini kontrol altında tutmaya çalışı
yordu. “Işıl seni şimdiden delirtti mi? Evet, sağ salim buraya ulaştık,
bir sopaya!”
d
351