Simülasyondan çığlık çığlığa çıkıyorum. Dudaklarım
yanıyor. Elimle dokunduğumda, dudaklarımdaki kan parmak
uçlarıma bulaşıyor. Test sırasında dudaklarımı ısırmış olmalıyım.
Adaylık testimi yöneten Cesurluk kadını, siyah saçlarını
geride toplayıp düğüm atarken bana tuhaf tuhaf bakıyor. Adı
Tori, bana söylemişti. Kolları bileğinden omzuna kadar alev,
ışık huzmesi ve şahin kanadı dövmeleriyle kaplı.
“Simülasyondayken… gerçek olmadığının farkındaydın,
değil mi?” diye soruyor Tori, makineyi kapatırken. Sesinden ve
hâlinden normal karşılıyormuş gibi görünüyor, ama bu yılların tecrübesiyle elde edilmiş bir normallik hâli. Gördüğümde
anlarım. Hep anlamışımdır.
Birden kendi kalp atışlarımın farkına varıyorum. Babam,
böyle olacağını söylemişti. Simülasyon sırasında gerçekliğin
farkında olup olmadığımı soracaklarını, hatta bunu sorduklarında ne cevap vereceğimi bile söylemişti.
5