"Ama birbirimizden hoşlanmamızı ne engelleyebilir ki?" "Ailemle yaşayacağını feci sorunlar."
"Bu sizin için bu kadar önemli mi? Ablasının emrinde hazır bulunan yüksek düzeyli ama yalnız
bir kadın olmaktansa, düşük düzeyli bile olsa bir arkadaşınız, gerçek bir arkadaşınız olmasını
tercih etmez miydiniz?"
Başımı ondan öteye çevirdim. Anne'in hizmetinde olma düşüncesi her zaman olduğu gibi yine
canımı sıkmıştı.
"O halde, yarın Hever'a giderken size eşlik ediyor muyum?" diye sordu, bilerek havadaki
büyüyü bozarak.
"İsterseniz evet," dedim kaba bir tavırla. "Bütün erkekler aşağı yukarı aynı nasıl olsa."
Bu lafıma neredeyse gülmekten katılıyordu ama benimle tartışmadı. Beni daha fazla meşgul
etmedi ve ahırların olduğu yerden ayrılırken peşimden koşup kendisinin diğer
BOLEYN KIZI ¦ 449
erkeklerle aynı olmadığını söylemesi için can attım. Buna kesinlikle inanabilirdim.
Yukarı odama çıktım ve Anne'i heyecandan pırıl pırıl bir yüzle aynanın karşısında binici
şapkasını düzeltirken buldum.
"Gidiyoruz," dedi. "Dışarı gel de bize veda et."
Şatafatlı kırmızı kadife elbisesinin kuyruğuna hasırlamaya dikkat ederek basamaklardan aşağı
onu izledim.
İki devasa çift kanatlı kapıdan geçerek dışarı çıktık. Henry çoktan atına binmişti ve Anne'in
siyah atı huzursuz bir halde yanında bekliyordu. Ablamın şapkasını düzeltmek için kralı
kapısında beklettiğini dehşetle zihnime kazıdım.
Henry gülümsüyordu. Anne istediği her şeyi yapabilirdi. Atına binmesine yardım etmek için iki
genç adam öne fırladı ve Anne çizmelerinin altına ezmesi için önünde birleşen bu ellerden
hangisinin ona layık olduğunu seçmek üzere duaıp bir an cilveli cilveli düşündü.
Kral yola çıkmaları için işaretini verdi ve hep birlikte yo-< la koyuldular. Anne omzunun
üzerinden bakıp bana el sal-* ladı. "Kraliçeye gittiğimizi söyle," diye bağırdı.
:
"Ne?" diye sordum. "Ona hoşçakal mı diyorsun?"
Bir kahkaha patlattı. "Hayır. Sadece gittiğimizi söyle diyorum. Gittiğimizi ve yapayalnız
kaldığını söyle."
Bu nispeti yüzünden peşinden koşup onu atından yere çekebilir, yüzüne bir tokat aşk
edebilirdim. Ama kapının eşiğinde krala gülümseyip ablama el sallayarak öylece durdum,
ardından atlılar, arabalar, eskortlar, askerler ve tüm hizmetkârlar önümden geçip giderken
dönüp ağır adımlarla şatodan içeri girdim.
450 ¦ Philippa Gregory
Kapıyı çarparak kapanması için bıraktım. Şato çok sessizdi. Duvarlardaki süslemeler gitmiş,
büyük salondaki masaların bazıları alınmıştı, içeride sessizliğin yankıları duyuluyordu.
Izgaradaki ateş sönmek üzereydi, korları beslemek için ek kütük istemek ve bira getirtmek
üzere hazır bekleyen adamlar yoktu. Gün ışığı pencerelerden içeri süzülüp yerde sarı şeritler
oluşturmuştu, toz tanecikleri bu ışıkta dans ediyordu. Daha önce kraliyet sarayında olup da
ses duymadığım bir vakit hiç olmamıştı. Şato her zaman cıvıl cıvıl, yapılacak işler, oynanacak
oyunlarla dolu olurdu. Sürekli hizmetkârlar azarlanır, basamaklardan aşağı emirler yağar,
insanlar içeri kabul edilmeyi ya da kraldan bir lütuf görmeyi bekler, müzisyenler çalgılarını
çalar, köpekler havlar, saraylılar cilveleşirdi.
Topuklarım taşların üzerinde ses çıkartırken basamaklardan yukarı kraliçenin odalarına çıktım.
Kapısına vurdum, parmak uçlarımın tahtaya vurduğumda çıkardığı ses bile sanki olağanüstü
yüksekti. Kapıyı itip açtım ve bir an içeride kimsenin olmadığını sandım. Sonra onu gördüm.
Pencerenin kenarına oturmuş saraydan kıvrılarak uzaklaşan yolu seyrediyordu. Bir zamanlar
onun olan saray eşrafının bir zamanlar onun olan kocası önderliğinde ilerleyişini, bütün
dostlarının, hizmetkârlarının, eşyalarının, mobilyalarının, hatta yatak çarşaflanyla masa
örtülerinin şatodan kıvrılarak uzaklaşan yolda iri siyah atında ilerleyen Anne Boleyn'in peşinden
onu yalnız bırakarak uzaklaşmasını seyrediyordu. "Gitti," dedi hayret edercesine. "Bana
hoşçakal bile demeden gitti."
Evet, anlamında başımı salladım.
"Daha önce hiç böyle bir şey yapmamıştı Aramız ne kadar bozuk olursa olsun yola çıkmadan
evvel dualarımı alBOLEYN KIZr ¦ 451