Mahrumiyet
Muhammet Seyyid Özkul
Vücut bulmuş yağmur şehrinin ahalisi bu.
Tarumar edilen zamandan geriye kaldı ayaz,
Binalar yıkan ahalinin haşmetli valisi bu
Hüzün yüklemiş gidiyor hambal, takıldı yaz
Irmak akar gözlerimin güzergahından çukura,
Aşk denilince akıllar firar eder oldu uçkura
Tertemiz bedenler leke sürdü akkura
Utanıp hayasızlıktan yanıp karardı beyaz.
Susuz kalmış sevgilerin cansuyudur iffet,
Her gönlü kirletip çıkan dengesiz afet.
Kırdım yine seni gönlüm, bu gece affet
Sustu şarkılar sustu insanlar kırıldı saz
Toprak yükünü çeker, kalır geriye deniz ,
Anlatsam hasret güzelini, solardı beniz.
Rüzgarın aldı götürdü, kayboldu iz.
Gönüllere doldu taştı soğuk her yan buz.
12