Tambuling Batangas Publication November 21-27, 2018 Issue | Page 4

OPINYON November 21-27, 2018 Lingguhang Pahayagan ng Lalawigan ng Batangas na inilalathala tuwing Miyerkules / PRINTING PLANT: Sinag Publishing & Printing Services, National Highway, Brgy. Parian, Calamba City, Laguna. Tel nos. [phone] & [phone] / Subscription fee: One year P360.00 Six Months: P180.00 / Commercial Advertising rate: P160 per column cm / MEMBER: Publisher’s Association of the Philippines, Inc. (PAPI) / Raia Jennifer E. Dela Peña Managing Editor / P.L. Villa, RC Asa Contributing Editors / Shara Jane Falceso, Rachelle Joy Aquino, Jacquilou Lirio, Maria Carlyn Ureta staff writers / Ruel T. Landicho Lay-out Artist/ Ms. Corazon D.P. Marcial, Amber D.C Vitto Legal Consultant. email add: [email protected] & [email protected] Don’t turn a blind eye The proposal of the Philippine Drug Enforcement Agency (PDEA) to have teachers and students from Grade 4 and above undergo mandatory drug testing was met by fierce opposition by critics of the Duterte administration’s war on drugs. “ONE DOES NOT NEED TO HAVE CANCER TO ANALYZE ITS SYMPTOMS. Militant groups, various youth groups, the Department of Education (DepEd) and even the Commission on Human Rights (CHR) were one in rejecting the proposal, saying it will put minors in a very vulnerable position in President Rodrigo Duterte’s bloody war on drugs. The CHR, in particular, said sufficient guidelines should be in place and the protection of the rights of children should be ensured, noting that it should not in any way affect the children’s access to their right to education. The commission also argued the government must adhere to the Convention on the Rights of the Child, which the Philippines ratified and other laws on the well-being of children. But a Social Weather Stations survey recently proved otherwise, as it revealed at least half of the respondents, or 51 percent of the total 1,500 surveyed, are in favor of making drug tests mandatory for Grade 4 students and older pupils. It also showed the proposal was welcomed in the Visayas where 69 percent of respondents agreed, followed by Metro Manila (53 percent) and Mindanao (52 percent) while respondents from Luzon were least receptive to the idea with only 41 percent supportive of the proposal. The survey added most of those who agreed with the proposal were also those who were satisfied with the performance of President Rodrigo Duterte in general. Now, what does it tell us? The survey, in some ways, reveals the real situation of the country in relation to the proliferation of illegal drugs in the country, manifesting itself as a dangerous problem that extends its claws even to the comforts of one’s own home. It also proves that no one — not even children — are safe from the sordid effects of illegal drugs, directly or indirectly. Are we really turning a blind eye to the reality that, in these tumultuous times, children are now susceptible to illegal drugs, serving as couriers in drug deals because, aside from the false belief that the trade will make them rich, they have no accountability according to present laws? Are we also going to wait for the time that these child couriers — sooner or later — will be dipping their hands into the contraband that they carry during these dangerous drug dealings and to wait for one of them to be killed in the crossfire if the deal goes awry? This should not be. We should not let this happen. The PDEA’s proposal is akin to educating the youth on the dangers posed by illegal drugs, be it by using them or involving themselves in dangerous transactions that put their lives in horrible situations or, worse, death. The mandatory drug testing for students starting from Grade 4 should be seen as a kind of hands-on procedure in educating the Filipino youth about the dangers of illegal drugs and not as a kind of oppression of children’s rights. The government knows fully well to uphold the rights of every Filipino citizen and pushing the proposal of drug testing is an alternative way for people to be aware of the crippling problem of illegal drugs in the country. As a saying goes, one does not need to have cancer to analyze its symptoms. Awareness is simply the key to prevent any untoward incident in the future where a child will lose his or her life because of curiosity. Ni Teo S. Marasigan Obama sa Kaitaasan MARAMI nang nasulat at nasabi tungkol sa pagkapanalo ni Barack Obama bilang presidente ng Estados Unidos sa kakatapos na halalan. Tulad ng marami, nakatawag ng pansin ko ang grabeng saya at pag- asa na ipinakita ng maraming mamamayang Amerikano, maging ng mga progresibo, sa pagkapanalong ito.Kasing- saya, halimbawa, ng kanta ng Martha and the Vandellas ang sumalubong: “Dancing in the Streets” – sayawan sa kalye. Sa isang banda, positibo ang pagkapanalo ni Obama – bilang sintomas ng mga pagbabagong pangkultura at pangkamalayan sa Amerika. Una, protesta ito sa sagad-sagaring militarista at maka-mayamang rehimen ni George W. Bush – na tiningnang ipagpapatuloy ni John McCain kung siya ang mananalo. Ikalawa, kahit pa sinasabing 55% ng mga puti sa US ang bumoto kay McCain, pagluklok ito sa unang pangulong Aprikano-Amerikano, patunay ng pag-ibabaw – kahit sa isang antas – sa malaganap na rasismo ng lipunang Kano laban sa mga Itim. At ikatlo, pagpili ito sa pangkalahatang pangako ng “pagbabago” at “pag-asa,” laban sa tiningnang banta ng pagpapatuloy at takot. Sa kabilang banda, kahit pa mukhang kontrabida at kontrapelo, kailangang ipambalanse ang reyalidad, na masasabi ngayon pa lang na hindi makabuluhang pagbabago ang ihahatid ni Obama. Una, gaya nga ng paalala ni Ralph Nader, “aktibistang taguyod ng mga konsyumer,” at ng maraming iba pa, hindi malayo ang mismong mga pahayag niya sa militarista at maka-mayamang mga patakaran ng rehimeng W Bush, at hindi lang sa isyu ng pagpyansa sa mga institusyong pampinansya nitong huli. Ikalawa, hindi malalim ang rekord niya ng pagtaguyod sa interes ng mga Aprikano- Amerikano. Ni hindi siya bahagi ng Kilusang Karapatang Sibil (Civil Rights Movement) o iba pang gayong kilusan ng mga kalahi niya – di tulad ni Rev. Jesse Jackson na tumakbo rin, noon, bilang presidente sa Democratic Party. Ikatlo, sa madaling salita, maaaring sa antas at pamamaraan lang ng pagpapatupad sa parehong mga patakaran mag-iiba ang rehimeng Obama sa naunang mga rehimen. Sabi ni Eric Michael Dyson, progresibong siyentistang panlipunan, ipinapakita ng pagkapanalo ni Obama ang mga pagsulong at nakamit na sa pagtataguyod ng tunay na demokrasya sa US. Oo, pero mas mahalaga ring sabihing ipinapakita nito – laluna ng saya at pag-asa ng sambayanang Amerikano na kaakibat nito – ang mga kailangan pang gawin para iabante ang demokrasya sa US. Marami pang kailangang gawin kapag ang pagkapanalo ng isang taong may rekord ng tulad ng kay Obama – sa harap ng grabeng bulok na kalagayan marahil at lalong dumidilim na hinaharap – ay ipinagsasayaw na sa kalsada ng mga mamamayan.May laging islogan ang mga progresibo sa US: “Huwag magdalamhati. Mag-organisa! (Don’t agonize. Organize !).” Ngayon, mas angkop yatang sabihin sa kanila bilang paalala: “Huwag magdiwang. Mag-organisa!” May sumikat na pahayag si Obama noong simula ng kampanya niya: “Tayo ang pagbabagong hinihintay natin (We are the change we have been waiting for ).”Hindi si Obama ang unang nagsabi niyan, kundi si June Jordan, radikal na progresibong manunulat na Aprikano-Amerikano. At hindi eleksyon lang ang tinutukoy niya, kahit pa – o lalo na nga kung – maghahalal ito ng taong titingalain ng marami bilang tagapagligtas. Paalala nga ni Adolph Reed, Jr., progresibong komentaristang Aprikano- Amerikano, isa sa pinakamadaling porma ng paglahok sa pulitika ang pagboto. Tiyak na hindi lang ito ang tinutukoy ni Jordan, kundi ang sama-samang pagkilos para baguhin ang buong bulok na balangkas ng lipunan, hindi lang ang pangulo. Mahalagang simula ang tanong ni Manning Marable, progresibong siyentistang panlipunan, bagamat hindi ako sang-ayong “kaliwa-ng-sentro” si Obama: “Ang tunay na hamon ngayon ay hindi ang kung ano ang gagawin ni Obama, kundi ano ang gagawin ng mga progresibo?” Tanong niya: “Paano tayo makakapagsulong ng isang adyendang… makakapaghapag ng mga isyu ng pagkakapantay- pantay ng mga uri… ng mga kasarian sa lipunang ito?” Hindi kung paano “itutulak sa Kaliwa” si Obama ang usapin, kundi: Anong panawagan, halimbawa, ang makakapagbigay ng ginhawa sa mga mamamayang Amerikano at dapat ipaglaban? May mga pag-asang binuksan si Obama na maaaring maging batayan ng mga progresibo at mamamayan para igiit laban sa reyalidad ng katangian niya bilang pulitiko. Sa ngayon, isang magandang pangako si Obama para sa mga mamamayang Amerikano. Mahalagang magpaalala tayo – at hindi lang tayong mga progresibo ang tinutukoy ko, kundi tayong mga Pilipino – na hangga’t walang tunay na pagbabagong panlipunang isinulong ng mismong sambayanan, mapait na pagkabigo ang idudulot ng mga lider-gobyernong ating aasahan. 10 Nobyembre 2008