Tambuling Batangas Publication March 27-April 02, 2019 | Page 4

OPINYON March 27-April 2, 2019 Lingguhang Pahayagan ng Lalawigan ng Batangas na inilalathala tuwing Miyerkules / PRINTING PLANT: Sinag Publishing & Printing Services, National Highway, Brgy. Parian, Calamba City, Laguna. Tel nos. [phone] & [phone] / Subscription fee: One year P360.00 Six Months: P180.00 / Commercial Advertising rate: P160 per column cm / MEMBER: Publisher’s Association of the Philippines, Inc. (PAPI) / Raia Jennifer E. Dela Peña Managing Editor / P.L. Villa, RC Asa Contributing Editors / Shara Jane Falceso, Rachelle Joy Aquino, Jacquilou Lirio, Maria Carlyn Ureta staff writers / Ruel T. Landicho Lay-out Artist/ Ms. Corazon D.P. Marcial, Amber D.C Vitto Legal Consultant. email add: [email protected] & [email protected] The party of drug traffickers If the Liberal Party (LP) wants to regain the trust of the public then as a first step it should disown two of its highest-ranking members implicated in the deadly drug trade that swept the country under Benigno Aquino III. The evidence is clear. One is backed by officers of the law whose testimonies have been vetted and scrutinized. The other, by a confession. Against no other political party has the issue of illegal drugs and the sudden and steep ascension of deadly narco-politics been more intimately linked than with the LP, and in particular, with two of its self-proclaimed celebrity stalwarts. Of the two, one is languishing in detention due to deliberate dilatory tactics to delay if not thwart eventual criminal accountability. The accusations brought against her span the spectrum from distasteful moral depravity and nauseating indecencies, to the trafficking of illegal narcotics whose monetary viabilities impact directly on ambitions, campaign funding and the perpetuation of her political party. After all, one of the deadliest protocols of the illegal drug trade is how its tentacles slither and snake into the pockets of criminals and from there fund the campaigns of protectors, coddlers and political beneficiaries whose ambitions are nourished by broken lives. Never mind that the accused might also be charged with engaging in illicit relationships. Adultery, as sleazy as it is, is nothing compared to the heinous violence that comes with illegal narcotics. The other LP stalwart is running to resurrect congressional immunities and privileges that shield and protect those facing possible criminal and administrative cases. Unlike charges brought against Leila de Lima, all of which she labels a “sham,” the self-admission of Manuel Roxas to personal knowledge of specific drug trafficking and proliferation while derelict and doing nothing about it is a virtual confession. Where illegal drugs are concerned dereliction is also a crime. Let’s go into specifics. This goes beyond simple journalistic commentary. Statutes have been brazenly violated. In 2016, Roxas bragged that he knew exactly where in two jurisdictions he could easily purchase illegal narcotics. As the Secretary of the Department of the Interior and Local Government (DILG) he had direct supervision over local officials, including those on the “narco list.” He also had direct authority over the police mandated to ferret out drug lords and suppliers. The statutes are clear on what he deliberately failed to do. Republic Act (RA) 9165, the Comprehensive Dangerous Drugs Act of 2002, Article I, Section 3 defines a protector or coddler is any person who knowingly and willfully consents to unlawful acts. Section 5 specifies these as the “Sale, Trading, Administration, Dispensation, Delivery, Distribution and Transportation of Dangerous Drugs and/or Controlled Precursors and Essential Chemicals.” On Roxas’ declaration that he knows where but does nothing indicates that his illegal drug source was currently being maintained. Section 6 adds that “according to the Definitions found in Article I, Section 3, a den, dive or resort is a place where any dangerous drug and/or controlled precursor and essential chemical is administered, delivered, stored for illegal purposes, distributed, sold or used in any form.” De Lima faces the same Section 5. Her second charge sheet accuses her “of tolerating the widespread drug trade” inside a maximum-security compound. The third includes a charge of extortion. If proven, do these not establish both politicos as drug traffickers as well? Both are among the most visible in the LP. Their influence, the protection and coddling of criminals that their status and positions offer, is a cause for alarm when viewed against a public that holds political personages as models of behavior. A crooked politician is one thing, but crooks whose criminality eats at the moral fiber of decent society, ravages families and founds the most gruesome and heinous drug-crazed crimes elevates our concern way beyond alarm. More so when one, defiant of our system of justice and familiar with its shortcomings, takes liberties to delay the inevitable. The other, fueled by wealth and a cabal of complicit conspirators whose agenda is the fall of duly constituted authority, crisscrosses the country inciting hatred, igniting intrigue and fomenting dissent if only to regain a political foothold thinking the Senate a criminal’s safe-haven. Ni Teo S. Marasigan Bayan ng Makasalanan: Huwag po, Father! NAALALA ko tuloy ang kuwento ng isang kaibigan, na itago natin sa pangalang Sarah. Minsan, may pinuntahan siyang forum sa isang unibersidad. May dumalo ritong isang propesora ng agham panlipunan – hindi ko sasabihin kung alin. Takang-taka at natatawa si Sarah dahil nagkalat ang lipstick ng propesora: lampas-lampas sa labi at mayroon pa raw sa ngipin sa itaas. Sa gitna ng forum, nagpunta sa comfort room ang propesora. Akala ni Sarah, aayusin nito ang itsura. Laking gulat niya noong pagbalik nito, lalong nagkalat sa mukha ang lipstick. “Ano kaya iyun, nanginginain ng lipstick?” Para ngang nanginain ng lipstick ang mga obispo sa huling pagpupulong ng CBCP o Catholic Bishops Conference of the Philippines nitong Pebrero. Akala ng marami, aayusin nila ang nauna nilang malamyang tindig sa pampulitikang krisis sa bansa. Iyun pala, sa harap ng pag-igting ng nasabing krisis, lalo nilang papasagwain ang tindig nila. Kung hindi man masyadong pangkalahatan – sa puntong wala nang kongkretong kahulugan o walang kuwenta – madaling dalhin ang mga pahayag ng mga obispo sa interpretasyong sinusuportahan nila ang rehimen ni Gng. Gloria Macapagal-Arroyo. Sa bungad ng pahayag nilang “Seeking the Truth, Restoring Integrity,” depensibo agad ang mga obispo: “Hindi kami lumalapit bilang mga pulitikong ang bokasyon ay ayusin ang lipunan para sa kagalingan ng lahat.” Siyempre naman: Hindi naman talaga sila pulitiko. Pero hindi iyun ang punto. Hindi naman inasahan ni Sarah na paglabas ng propesora sacomfort room, magiging beauty queen na ito. Pero may unawaan ang mga tao sa paggamit ng lipstick – at may unawaan sa ano dapat ang mga obispo. Hindi man sila pulitiko at hindi man sila dapat mamuno sa pag- aalsa, dapat tumindig sila sa tama. Sabi pa nila, “Nag-aambag ang mensahe namin sa pagyabong ng isang demokrasyang hindi dapat itindig sa mga pormulang pampulitika lamang.” Hindi ko ito maintindihan. Hindi ko ito maidugtong sa isang mayor na pampulitikang tesis para sabihin ng mga obispo sa bungad ng pahayag nila. Ang alam ko, ang madakdak ngayon tungkol sa “mga pormula” ay si Alex “Sammy Lagmay” Magno, na kesyo de-pormula ang People Power – na, siyempre, tinututulan niya. Pagtutol ba sa isang People Power ang sinasabi rito ng mga obispo? Posible. Pero puwedeng sabihing hindi – makikita natin sa baba. Dapat daw, “determinado at walang humpay” ang paghahanap ng katotohanan. Dapat daw, “walang sagka” ang landas tungo sa katotohanan. Dahil dito, mariin nilang “kinokondena ang nagpapatuloy na kultura ng korupsiyon mula taas hanggang baba ng ating panlipunan at pampulitikang hirarkiya.” Lahat naman, panahon pa ni Mahoma, sinasabi na iyan. Siguro, itinuturing ng mga obispo na bahagi ng “Kristiyanismo” ang pagsasabi ng ganitong pangkalahatang pahayag. Alalahanin nga naman natin ang kasalanan natin sa harap ng kasalanan ng iba, ng pagkakadiin sa pamilyang Arroyo. Pero, sa pinakamainam, iresponsable ang pagsasabi ng ganito sa harap ng pampulitikang krisis. Bakit, nangotong ba tayo – tayong karaniwang mamamayan – ng bilyun-bilyon sa proyekto ng gobyerno na pababayaran natin sa karaniwang tao? Bakit kailangang biglang idamay sa pangangaral ang “baba” ng “hirarkiya” ng lipunan at pulitika sa panahong todo- todong nadidiin ang pamilya ni Gloria Macapagal-Arroyo? Nag-utos ba tayo ng ekstrahudisyal na pamamaslang? Nandaya ba tayo sa mga halalan? Ganito na ba ang paglalapat sa buong lipunan ng “pagpukol ng unang bato”? Sa ganitong diwa rin ako nababanas sa mahalagang pahayag na ito: “Sa pamamagitan ng internal na pagbabagong-loob patungo sa maturity ni Kristo sa pamamagitan ng komunal at mapagdasal na paghusga at aksiyon matutuklasan at mawawasak ang mga ugat ng korupsiyon. Naniniwala kaming papalaganapin ng gayong aksiyong komunal sa antas nggrassroots ang diwa ng People Power na buong husay na ipinakita sa mundo sa Edsa 1. Ito ang People Power with a difference. Mula sa mga grassroots sisibol ang kultura ng katotohanan at integridad na taimtim nating hinahanap at itinatayo.” Sa isang banda, puwede itong unawain na panawagan para magpalaganap ng kamalayan tungkol sa mga eskandalo ng rehimen. Pero susi sa akin ang “kultura”. Hindi “kultura ng pagbabantay” ang sinasabi, kundi “kultura ng katotohanan at integridad”. Naniniwala akong hindi kulang sa pagtataguyod sa katotohanan at integridad ang karaniwang tao, kahit sa harap ng mga kalagayang pumipigil sa kanilang makamit ang mga ito. Pero kahit ipagpalagay na nating bulok nga tayong karaniwang tao, ibig bang sabihin, sa atin nagmumula ang kabulukan ng rehimen? Tayo pa ang may kasalanan? Ito, sa pinakamasahol, ang implikasyon ng pahayag ng CBCP. May tawag ang mga feminista diyan: “Blaming the victim”. Tayo na nga ang kinukurakot, ang pagbabayarin sa kinurakot, ang dinadahas, ang dinadaya sa eleksiyon, tayo pa rin ang siyang makasalanan. Buti sana kung ang panawagan ay pagmamatyag sa rehimeng Arroyo, pagpapalaganap ng kaalaman, sama-samang pagkilos. Aba’y hindi. Ang panawagan ng kagalang-galang na mga obispo, sa panahong bumubuhos na tayo sa lansangan para pagbitiwin si Gng. Arroyo, ay ang magtika at magbuo ng bagong kultura – nating lahat. Pinakamainam sa pahayag ang panawagang ibasura ang Executive Order 464 na humahadlang sa pagtestigo ng mga tauhan ni Gng. Arroyo sa mga pagdinig ng Senado at Kongreso. Gayundin ang panawagang payagan ni Gng. Arroyo ang kanyang mga tauhan na isiwalat ang mga nalalaman sa katiwalian sa pamahalaan. Ito na kasi ang pinaka-kongkreto. Pero para namang hindi alam ng mga obispo na puwede pa ring mahadlangan ng tusong rehimeng ito ang katotohanan kahit mangyari ang lahat ng ito. Hindi ba’t tumestigo na nga si Benjamin Abalos at ang mga tauhan ni Gng. Arroyo? Sumusuporta rin sa “masamang pagbasa” ko ang panawagan nilang pamunuan ng “Presidente at lahat ng sangay ng pamahalaan” ang paglaban sa katiwalian. Hindi ba’t iyan na nga ang ipinaghihiyawan ngayon ni Gng. Arroyo at ng kanyang mga tauhan? Parang si Gng. Arroyo rin ang nagsasalita sa panawagan nilang gamitin ng mga senador – at ng maka-Arroyong ombudsman! sila lang ang nagtitiwala sa ahensiyang ito! – ang “natatangi at magkakaibang kapangyarihan nilang mag-imbestiga… hindi para sa kanilang sariling interes, kundi para sa pakinabang ng lahat.” Linya ni Gng. Arroyo ito! Panawagan din nila sa midya ang kalokohang “maging positibong rekurso sa paghahanap ng katotohanan at paglaban sa korupsiyon sa pamamagitan ng obhetibong pag-uulat nang walang pinapanigan at pagkiling, di selective at walang kiling na pag-uulat ng mga datos.” Panahon pa ni Mahoma, tinitibag na ng matatalinong mamamahayag ang ganitong pagtingin. Ang nakakabuwisit nga ngayon sa midya ay ang pagsisikap nitong maging “obhetibo”. Narito sa isang banda ang malalaking pagkilos ng mga mamamayan. Pagkatapos, kukuhanan pa ng reaksiyong nanggagago si G. Raul Gonzalez. Patas? Alam nating may mga obispong tutol sa rehimeng ito, kung hindi man tahasang nanawagan na ng pagbibitiw ni Gng. Arroyo. Dapat silang papurihan. Napakahirap siguro ng pakikitunggali nila sa kapulungang iyon para igiit ang kanilang panawagan. Nakakarimarim isipin kung ano ang sinabi ng ibang obispo. Pinakamainam na siguro ang maghintay sa mas matindi pang ebidensiya ng katiwalian at pagkatapos ay doon manawagan ng pagbibitiw ng pangulo. Pero mas grabe siguro ang tindig at sinabi ng nakararami, dahil parang si Ignacio Bunye o si Mike Defensor ang nagsulat ng pahayag. Maganda ang sinabi ni Prop. Luis V. Teodoro hinggil sa isyu. Aniya, “bumigay” ang CBCP “sa pang-akit ng kapangyarihan at suhol.” Sabi pa niya, “Ang mga taong alam na nakikinabang ang ilang obispo sa biyaya ng gobyerno gaya ng pondo ng Pagcor – para sa pakinabang ng kanilang mananampalataya, siyempre – ay mapapatawad kung ipagpapalagay nilang ang agnostisismong moral na ipinakita ng CBCP ay para protektahan ang gayong materyal na mga interes, at iba pa.” Naghahanap tayo ng liwanag sa panahong ito. Ang nakuha natin ay kalituhan, kung hindi man pagpanig sa demonyo. 03 Marso 2008