Tambuling Batangas Publication January 16-22, 2019 issue | Page 4

OPINYON January 9-15, 2019 Lingguhang Pahayagan ng Lalawigan ng Batangas na inilalathala tuwing Miyerkules / PRINTING PLANT: Sinag Publishing & Printing Services, National Highway, Brgy. Parian, Calamba City, Laguna. Tel nos. [phone] & [phone] / Subscription fee: One year P360.00 Six Months: P180.00 / Commercial Advertising rate: P160 per column cm / MEMBER: Publisher’s Association of the Philippines, Inc. (PAPI) / Raia Jennifer E. Dela Peña Managing Editor / P.L. Villa, RC Asa Contributing Editors / Shara Jane Falceso, Rachelle Joy Aquino, Jacquilou Lirio, Maria Carlyn Ureta staff writers / Ruel T. Landicho Lay-out Artist/ Ms. Corazon D.P. Marcial, Amber D.C Vitto Legal Consultant. email add: [email protected] & [email protected] Blindfold challenge THERE must be something in that annual mayhem that is the Traslacion that keeps devotees, despite all woes, coming back for more. The scene is almost like a ritual — Hundreds of thousands of the Catholic faithful jostle and climb one another as they try to touch, kiss or rub pieces of cloth on a centuries-old icon of the Black Nazarene winding its way through narrow streets in that district we call Quiapo. And year in and year out, it’s almost a foregone conclusion: scores are hurt and injured and, in some instances, perish as a result of the chaotic mess bordering on fanaticism that marks the yearly procession. In 2008, two people died and around 50 injured devotees were rushed to hospitals and makeshift clinics. Two deaths were also reported in 2010 with hundreds of devotees rushed for first aid treatment for various health conditions, ranging from dizziness to foot injuries. But what really makes these people endure and overcome long hours of risk and discomfort just to be able to join what is considered the country’s grandest display of devotion and popular piety? Seeing the annual Black Nazarene procession is like watching Bird Box. Devotees jostling around the andas (carriage) “see something,” although what they see is left marvelously undefined. They put even their precious lives at stake, unmindful of the ordeal just to be able to touch a centuries-old image of the Nazareno, so much like the psychotic people in the Netflix film who force blindfolded people to open their eyes and see the beauty of the post-apocalyptic world from their point of view. Defenders of the faith argue that there is nothing wrong with the frenzied act of devotion, pointing out that those who take part in the vigil and procession have genuine devotion because of the blessings they receive from the Lord. It is all about the expression of one’s faith, they say. Like Malorie, the lead character of the movie, the devotees need the Traslacion “to hear into the trees, into the wind, into the dirt banks that lead to an entire world of living creatures.” For Malorie, the river is not only an amphitheater, it is also a grave. For those devotees, the annual Black Nazarene procession is likewise an amphitheater and a grave. The children of Malorie or the Traslacion devotees must listen to safety precautions if they want to survive. Just like the defenders of the Catholic faith, reviewers of the movie argue: “It’s better to face madness with a plan than to sit still and let it take you in pieces.” Like the devotees, Malorie very well knows that something is out there, although in the movie she believes it’s something terrifying, so much so that she has to keep herself and her children blindfolded, not unlike some people in our midst who refuse to believe that there is a far superior force guiding us all. Instead of just blind devotion, followers of the Black Nazarene above all aspire for a good life. Participating in the feast is just one of their ways of reaching that goal. Like the devotees, Malorie dreams of fleeing to a place where she and her two children might be safe, the same dream of many faithful who long to be in Utopia. For the devotees, however, that unseen something is not a creature, an animal or a monster. It is their God. Devotion to the Black Nazarene is especially strong among the large number of poor Filipinos. Poor people comprise the majority of devotees at the feast and have an especially deep devotion as a way of identifying their own struggles with the passion, death and resurrection of Jesus. Filipino clergy variously describe the devotions as “magic-oriented or mis-focused, or as admirable, pious reflections of faith.” Although the statue can be visited at the church all year long, the procession, for the Filipino faithful, is a huge event characterized by both patience and urgency, a manner of taking things directly to Jesus and doing so in their own fashion. Decades of corruption and persistent dirty politicking in the Philippines had caused enormous poverty, abuses and sufferings among the populace and contribute to the sense of needing to turn directly to God for relief. And just like Jesus’ passion, crucifixion, and death on the cross, the devotees show they can identify by enduring a procession lasting up to 22 hours. The Black Nazarene for the faithful is really a symbol of hope and resilience. We have nothing against that. What we certainly don’t like is to be blindfolded for us not to see what is ugly like the monstrous trash left behind in every Traslacion. And that, we’d like to think, is the blindfold challenge for us all. Ni Teo S. Marasigan Abinormal BAGO naging madalas na balita sa rehimeng Arroyo ang pagbansag sa ligal na mga organisasyong progresibo bilang mga “prente” ng Communist Party of the Philippines at New People’s Army gayundin ang paninira sa kanila, sa Forum – isang publikasyon sa Unibersidad ng Pilipinas – ay may lagi nang gumagawa ng ganito. Ang pangalan: Patricio N. Abinales o P. N. Abinales o Jojo Abinales, dating guro sa UP na nagtuturo ngayon sa Kyoto University, Japan. Gusto niyang palabasing “eksperto” siya sa Kaliwa sa Pilipinas, Marxismo, at mga usapin sa Mindanao – mga laging paksa ng mga sulatin niya. Noong nasa kolehiyo pa, may kolum siya sa Philippine Collegian na ang titulo ay “Abinalysis” – patunay ng walang-kahihiyang pagbibida sa sarili. Bilang dating kaibigan at ka-dorm ni Leandro “Lean” Alejandro, dating pangkalahatang kalihim ng Bagong Alyansang Makabayan na pinaslang noong rehimeng Aquino, nagsimula siyang may simpatya sa Kilusan kahit pa kritikal na rin dito. Pero noong tumagal, naging magaspang na ang mga atake niya sa huli. May libro siya, ang Fellow Traveler: Essays on Filipino Communism [2001], na koleksyon ng mga banat niya. Bukod sa isang rebyu sa Kasarinlan, gayunman, wala nang gaanong pumansin dito. May isa pa siyang libro, ang Love, Sex and the Filipino Communist [2003] na ibinebenta na ngayon sa National Bookstore nang bagsak-presyo, P100. Bukod sa isang rebyu – sa Kasarinlan pa rin– wala na rin gaanong pumansin dito. Parehong paninira ang mga librong ito sa Kilusan. May plano ako dating rebyuhin ang unang libro kaya humingi ako sa isang kaibigan. Bakit naman ako bibili? Bilang paghahanda, sinalungguhitan ko ang mga diin ni Abinales at kinomentuhan ang sa tingin ko’y mga mali. Kumusta naman? Nangalay ako! Namula ang mga pahina. Tumatama lang si Abinales kapag sumisipi ng mga pahayag ng iba. Sa dami ng mali sa librong ito, na madali lang naman sanang naiwasan, hindi mo maiwasang isiping produkto ito ng matinding pagkasuklam sa Kilusan, lalo na kay Jose Maria Sison. Noong bisperas ng pagkakapatalsik sa rehimeng Estrada, may magiting na prediksyon si Abinales: Hindi raw ito mapapatalsik. Magtatagal daw ang krisis pero babalik din sa normal ang mga bagay. Sa halimbawang ito makikita ang dalawang bagay na hadlang kay Abinales na maging obhetibo sa pagsuri: ang kagustuhan niyang laging kumontra at tumuligsa sa Kaliwa at ang pagiging malapit niya sa mga umalis o pinatalsik na dating kasapi ng Kilusan – na ang marami-rami, sa panahong ito, ay nagsisilbi sa rehimeng Estrada. Ngayon, may kumakalat sa mga e-group na bagong sanaysay niya: “Insurgency Re-examined.” Tama ang susing obserbasyon niya kaugnay ng Kaliwa ngayon sa bansa: Mas masigla ang mga aksyong militar ng NPA kumpara sa mga aksyong masa sa lansangan. Pero mali ang analisis niya kung bakit. Tulad ng dati, “abinormal” ang “abinalysis” niya sa lagay ng Kaliwa sa bansa. (1) Una, hindi totoo na mula sa pagiging malakas noong bago at pagkatapos mapatalsik ng diktadurang Marcos ay humina na ang CPP-NPA dahil sa kilusang pagwawastong inilunsad nito noong simula ng dekada ’90. Ganito ang nangyari: Totoong malakas ang CPP-NPA noong bago at pagkatapos mapatalsik ng diktadura. Nakaugat ang lakas na ito sa pagtangan sa batayang mga prinsipyo nito noong itinatag. Pero pumasok sa ulo ng ilang lider nito ang lakas na ito at inakala nilang kaya nang magtagumpay ng rebolusyon. Kaalinsabay, pumasok din sa ulo nila ang mga teorya ng pagrerebolusyon na halaw sa anti-imperyalista pero petiburgis na mga pag-aalsa sa Latin America na mabilis ding nabigo at nagsiatras ilang taon pagkatapos. Dahil dito, ginusto at sinikap nilang madaliin ang pagtatagumpay ng rebolusyon. Dahil sa pagmamadali sa tagumpay – at narito malamang ang ibinibida ni Abinales na pagiging “maparaan” ng mga dating kadre ng Kilusan – ipinatupad ang tinatawag na insureksyunismong lungsod at adbenturismong militar. Bahagi nito ang maiingay na aksyong masa sa kalunsuran at aksyong militar sa kanayunan – na siyang pinupuri ni Abinales. Pangunahing itinulak ito ng mga dating kadreng ipinagtatanggol niya – Romulo Kintanar, Filemon Lagman, Arturo Tabara at maging si Ricardo Reyes, isa sa mga lider ng Akbayan. Ano ang epekto? Binitawan ang hakbang-hakbang at solidong pag-oorganisa na napakahalaga sa paglakas ng Kilusan simula noong itatag ito. Mas masahol, nag-imbita ang mga hakbanging ito ng matitinding opensiba ng militar. Natalo ang NPA sa maraming labanan at nalustay ang napakaraming masang sumusuporta, kasapi, kadre, rekurso at armas ng CPP- NPA na ipinundar sa maraming taon. Pinakamasahol, dahil sa paghahanap ng dahilan sa sunud- sunod na pagkatalo ng mga aksyong militar, napalaki nang husto ang banta ng “impiltrasyon” ng militar sa CPP- NPA at inilunsad ang barbarikong mga kampanya para tukuyin at patayin ang mga “ahente” sa loob nito. Isa na rito ang sikat na Kampanyang Ahos sa Mindanao na pinangunahan ni Reyes at pumatay sa daan-daang kasapi’t kadre ng CPP-NPA. (Pamilyar ba sa inyo ang pangalang Nathan Gilbert Quimpo? Laging nagsusulat sa Philippine Daily Inquirer kontra sa CPP-NPA? Hindi niya inaamin, pero responsableng kadre siya sa Mindanao noon.) Sa tindi ng opensiba ng militar sa Mindanao noon, na hindi kinakaya ng CPP-NPA sa lugar, ginusto ng mga lider nito doon na humingi ng lokalisadong pakikipag-usap na pangkapayapaan sa gobyerno. Sa kilusang masa sa kalunsuran naman, noong pinagdedebatehan sa Senado ang tratado hinggil sa mga base- militar ng US sa bansa noong 1991, iilang libong mamamayan lang ang kumikilos sa lansangan kasama ng mga organisasyong progresibo. Sa harap ito ng isang historikong isyu kung saan naging mahalaga ang papel ng Kaliwa. Sa madaling salita, bago pa man inilunsad ang kilusang pagwawasto, ramdam at kita na ang pangkalahatang paghina at pagbagsak ng Kilusan na idinulot ng mga pagkakamali noong dekada ’80 na tinawag nang “ultra-kaliwa.” Noong inilunsad ng Kilusan ang kampanyang tukuyin at punahin ang malalaking pagkakamaling nagawa nito, lumakas ito. Makikita ang paglakas nito simula noong ikalawang hati ng dekada ’90. Kaya nga noong naupo sa poder ang rehimeng Arroyo, itinuring nitong Numero Unong kaaway ang Kilusan at pinawalan nito ang matinding pasistang atake laban sa huli. Kahit si Quimpo, sa isang sulatin noong 2002, ay kumilalang lumalakas ang Kilusan. Ang habol lang niya, nagawa ito ng Kilusan sa pag-abandona sa mga prinsipyong Maoista nito – patunay ng kitid ng pag-unawa niya sa huli. Hindi sila tugma sa suri ni Abinales. Pareho kasi silang upak lang nang upak sa Kilusan. 01 Pebrero 2009