OPINYON
February 27-March 05, 2019
Lingguhang Pahayagan ng Lalawigan ng Batangas na
inilalathala tuwing Miyerkules / PRINTING PLANT:
Sinag Publishing & Printing Services, National
Highway, Brgy. Parian, Calamba City, Laguna. Tel nos.
(049) 834-6261 & (049) 5763112 / Subscription fee:
One year P360.00 Six Months: P180.00 / Commercial
Advertising rate: P160 per column cm / MEMBER:
Publisher’s Association of the Philippines, Inc. (PAPI)
/ Raia Jennifer E. Dela Peña Managing Editor / P.L.
Villa, RC Asa Contributing Editors / Shara Jane
Falceso, Rachelle Joy Aquino, Jacquilou Lirio, Maria
Carlyn Ureta staff writers / Ruel T. Landicho Lay-out
Artist/ Ms. Corazon D.P. Marcial, Amber D.C Vitto Legal
Consultant. email add: [email protected] &
[email protected]
Wasteful yellow holiday
READERS of this piece must be resting at home right now or hanging out
in a coffee shop wondering how 25 February ended up being a special non-
working holiday when it has always been a holiday for students only. We have
President Rodrigo Duterte to thank with his signing of a proclamation last
year that included 25 February on the list of special non-working holidays.
“IF THERE IS ANYTHING THAT 25 FEBRUARY SHOULD REMIND
US, IT IS NOT TO ELECT WEAK, FEEBLE AND EASILY SWAYED
CANDIDATES INTO HIGH POSITIONS OF POWER.
Then again, it is ironic to thank President Duterte for this short
respite, allowing families to go on quick vacations and spend extra time at the
malls, considering that the President, as well as a majority of the Philippines,
couldn’t care any less about People Power anymore. In fact, we expect him
to skip today’s supposed festivities for the third time in a row.
Today’s holiday is a waste, as it makes us remember and honor past
mistakes that seek to make a repeat in our country, to which we genuinely say
“never again.” It was a revolution meant to bring the country to prosperity,
but we ended up in financial ruin. Now we have candidates in the midterm
elections still pushing for the purported achievements marked by today’s
holiday — a fluke in the still young history of our country.
People Power was heralded as democratic innovation, a humane
feat, where millions came together to topple a dictator. But what was once a
historic achievement is now a sorry and miniscule footnote to the significant
leaps and bounds this country has made and will continue to do so under
the strong leadership of President Duterte. With his no-nonsense mindset of
looking to the future, building more friendships among political families and
world leaders, previously untouched and ignored, not dwelling on the past,
the Philippines is set to break economic and developmental records and be
an influential player in the global market.
The truth is that former President Noynoy Aquino tarnished the
yellow brand with all his failures that cost so many lives and billions in
taxpayers’ money. From the “Yolanda” blunders to the SAF 44 miscues and
the plundered and stolen funds in fabricated projects the legislators have been
unravelling in their congressional inquiries, such as Dengvaxia, passports
and MRT scam, it is clear that PNoy fell quite far from the tree that is his
father, Sen. Ninoy Aquino. If it is any consolation, PNoy cannot outdo his
sister Kris Aquino when it comes to national scandals, but he sure is catching
up.
President Duterte is correct in skipping all the celebrations on 25
February, including today. He surely has better things to do. Former Senate
President Juan Ponce Enrile supported this move with his recent statement
that the purpose of People Power has already been achieved when former
President Ferdinand Marcos stepped down. This perhaps can be interpreted
that there is no point in annually celebrating an overthrow of a past President
when it is clear that the people have forgiven his political family by nearly
electing former Sen. Bongbong Marcos to be vice president and soon electing
Imee Marcos to the Senate this year.
Vice President Leni Robredo, on the other hand, said People Power
is a reminder that power remains with the people, not with one leader. She is
correct, though a leader massively and convincingly supported by the people
deserves the respect of all. Robredo added it may be unfair to politicize the
People Power revolution, marking it as yellow, stating the dilawans are just a
small segment of society. This admission is likewise correct, since this “small
segment” shall fail to elect any of the dilawan candidates in the Otso Diretso
slate, the members of which have been grasping for straws to make any dent
in the senatorial campaigns being done all over the country. The attention-
seeking Otso Diretso candidates have been resorting to mudslinging to the
point of being confrontational.
But the harsh truth is that 25 February is used as a political tool.
PNoy even attended the pre-festivities on EDSA recently to raise the hands
of his Otso Diretso candidates. We can see on social media how the would-
be senators have been capitalizing on People Power, yet to no avail. If there
is anything that 25 February should remind us, it is not to elect weak, feeble
and easily swayed candidates into high positions of power — something that
we should remember come May of this year.
Ni Teo S. Marasigan
Kung Anu-ano Hinggil sa Krisis ni Arroyo
(1)
Kahit mula sa perspektiba niya, dapat
kilalanin ni Sen. Joker Arroyo na mali
siya – at tama si G. Jun Lozada – sa
pagtatalo nila sa pagdinig ng Senado
noong Lunes, 11 Pebrero. Mali ang atake
niyang usapin ang pagkakaroon ng “good
faith” o “bad faith” – maisasalin kaya
itong mabuti o masamang saloobin? – ni
G. Lozada sa pagkausap sa oposisyon
lamang ng Senado at sa isang grupo sa
midya. Maling atake ito dahil may bala si
G. Lozada – nakipag-usap pala siya noon
sa misis ni Sen. Arroyo at pinayuhan siya
nitong huwag isiwalat ang alam.
Na mainam na rin. Sa sandaling
eksenang iyon, nailantad ang senador na
oo nga’t may progresibong rekord noong
panahon ng Batas Militar ni dating Pang.
Marcos ay mas kumakampi ngayon
kay Pang. Arroyo na nagpapatupad ng
sariling bersiyon ng Batas Militar. “Ang
mga sumasatsat ng karapatang pantao
rito, hindi nagdusa para sa karapatang
pantao!” malakas niyang sigaw. Sintomas
ito ng problema kay Sen. Arroyo: Sa halip
na tingnang panatang dapat ituluy-tuloy
ang pagtatanggol sa karapatang pantao,
ginawa na niya itong monumento.
(2)
“Huwag mong idamay ang misis ko rito!”
pikon na bulyaw ni Sen. Arroyo kay G.
Lozada – na nagpapaalalang kahenerasyon
ng senador si dating Sen. Rene Saguisag,
na kilala ring wagas ang pagmamahal
sa asawa. Nitong Martes, 12 Pebrero,
umiyak sa telebisyon ang – maganda
palang – misis ni Mike Defensor,ex-
future senator at kasalukuyang alalay ng
Pangulo. Ipinaghihimutok niya ang ihinirit
ni Bb. Leah Navarro ng Black & White
Movement na “Mapapaisip ka tuloy kung
ano ang itinuturo nila sa mga anak nila”
nang tinutukoy ang mga Defensor.
Pinag-iba noon ng kritikong si
Prop. Patrick D. Flores ang “personal” at
“pribado”. Umamin siya na – sa kanyang
mga rebyu noon ng iba’t ibang aspekto
ng kulturang popular – bumanat siya sa
una. Pero itinanggi niyang pumasok siya
sa ikalawa. Hindi pribadong usaping
puwedeng ikapikon at bakuran ni Sen.
Arroyo ang pagkausap ng misis niya kay
G. Lozada, kung totoo ito. “Family man”
naman ang minsang paglalarawan-sa-
sariling ginawa ni G. Defensor sa publiko.
Totoo, mapapaisip ka nga naman talaga
kung ano ang itinuturo niya sa mga anak
niya.
Kakatwa kung paanong ayaw
na ayaw ng mga tauhang ito ng rehimeng
Arroyo na nadadamay o natutuligsa rin
sa kanilang ginagawa – katarantaduhan?
– ang mga miyembro ng pamilya nila.
Mahalagang banggitin sa puntong ito
na nagtatanggol sila ng rehimeng sa
maraming pagkakataon ay hindi pinag-
iiba ang aktibista o rebolusyunaryo sa
kapamilya ng mga ito – nang hindi lamang
pasaring o pagdadawit ang ginagawa.
Ilang pampulitikang pagpaslang na ba ang
bumiktima hindi lamang sa mga aktibista,
kundi maging sa mga kapamilya nila?
(3)
Maghintay ng 2010. Ito ang mensahe ng
Palasyo sa mga kalaban sa pulitika ni Gng.
Arroyo na diumano’y gustong patalsikin
ang Pangulo para makaupo sa puwesto.
Alam nitong may malakas na pagnanasa
ang mga mamamayan na tanggalin na
si Arroyo at may pagnanasa ang iba’t
ibang grupo na maluklok o mapalapit sa
puwesto – kaya pagkakanal sa hinaharap
ang taktika nito. Sa ganito, nakakabanat
pa ang rehimen sa mga kalaban sa pulitika
– mga mainiping hayok sa kapangyarihan!
– at napapasama ang kilusang Patalsikin
si Gloria.
Sa tingin ko, kung mayroon
mang kasunduan sa pagitan ni Gng.
Arroyo at ni dating Pang. Joseph Estrada
kapalit ng paglaya ng huli, sang-ayon at
ambag iyon sa ganitong atake. Puwedeng
ang kapalit ng paglaya ni G. Estrada ay
ang pagpapaalab niya ng damdamin ng
mga mamamayan at ng Oposisyon para
sa halalan sa 2010 – para nga naman
mailihis mula sa pagpapatalsik kay Gng.
Arroyo. Ito ang ginawa ni G. Estrada mula
noong itinulak niyang pagdebatehan kung
makakatakbo siyang muli at nagsimula
siyang maglibut-libot sa bansa.
Hindi katulad ng mga katoto
sa Black & White Movement, hindi ako
galit kay G. Estrada sa kapareho o halos-
kaparehong antas ng galit ko kay Gng.
Arroyo. Sinasabi ko lang ito para mailantad
sa publiko para naman mailugar nito ang
ganoong mga aksiyon ni G. Estrada. May
maitutulong siya sa kilusang Patalsikin si
Gloria, pero patunay ng bulok na pulitika
ng sabuwatan ang pakikipagkasundo niya,
kung totoo man. At kung hindi man totoo,
mahalagang makitang mas pumapabor
kay Gloria ang maagang pamumulitika
niya para sa halalang 2010.
(4)
Walang alternatibo kay Gng. Arroyo. Ito
ang koro nina dating Pang. Fidel Ramos
at Sen. Miriam Defensor-Santiago –
magkalaban sa halalang 1992 – sa mga
pahayag nila. Sabi pa ng senadora, kahit
ipagpalagay nang may kasalanan si Gng.
Arroyo sa mga akusasyon sa kanya, wala
pa ring matinong papalit sa huli. Estilong
Mike Defensor ang ganitong argumento
– tanggapin ang sinasabi ng kalaban, at
igiit ang masaklap na katotohanan. “Kahit
ibigay mo na ang lamang ni Pang. Arroyo
sa Mindanao kay FPJ, panalo pa rin sa
bansa si presidente.”
Marahil, may kagat sa
maraming tao ang ganitong argumento
noong unang putok ng eskandalong
“Hello Garci”. Unang malaking kasalanan
pa lang kasi iyon ni Gng. Arroyo sa mga
mamamayan. Tapos pandaraya pa sa
eleksiyon – na tinitingnan ng marami na
normal na sa pulitika ng bansa. Noon,
puwede pang magyabang ang rehimen
ng posibilidad ng paglago ng ekonomiya.
“Puwede pa” dahil sa isang banda’y
nagsisimula pa lang ito. Ano nga naman
ang mangyayari kung mapalitan si Gng.
Arroyo ng walang kakayahang mamuno
hanggang 2010?
Pero iba na ang kalagayan
ngayong Enero 2008 sa Hunyo 2005.
Mas malapit na ito sa Nobyembre 2000
ni dating Pang. Estrada. Napakarami
na ng kasalanan ni Gng. Arroyo sa mga
mamamayan, na sunud-sunod pang
ginawa. Ang ibang kasalanan – tulad ng
ekstrahudisyal na pagpaslang – naging
tuluy-tuloy, parang patakaran sa trapiko.
Sa karanasan ng bansa, mas nagngangalit
ang mga mamamayan sa pandarambong
sa kabang-bayan kaysa sa pandaraya sa
halalan. Nariyan ang lahat ng indikasyon
para sabihing wala talagang pag-unlad.
(5)
Sa ganitong lagay, dalawang taon na
lang bago ang halalang 2010, nagiging
mabango ang pagtulak kay Bise-
Presidente Noli de Castro na lumaban
kay Gng. Arroyo at pumalit sa huli. Panis,
laos, taob at walang binatbat ang kumita
nang mga pakana ng rehimen – Cha-Cha
para lituhin ang publiko at pagpapakita
ng suporta ng buwayang mga opisyal ng
lokal na mga pamahalaan – sa pagkalas
ni Bise-Pres. De Castro kay Gng. Arroyo.
Pero maging ang pagtindig niya laban
kay Gng. Arroyo ay iluluwal lamang ng
paglawak ng mga protestang masa.
Sa tingin ko, dapat ay alam
na ni Bise-Pres. De Castro na ngayon na
ang panahon niya. Ngayon pa lang, hindi
niya magawang matatag na ipagtanggol
si Gng. Arroyo, na hindi naman talaga
maipagtatanggol. Kung hindi siya kakalas
sa rehimen bago ang halalang 2010 – at
ngayon na ang pinakamainam na panahon
– magiging napakabaho niya para iboto
ng tao. Sa ganyang kalagayan, mas
malamang na hindi siya manalo. Lalo
lang siyang malalantad na taong midyang
dating may konsensiya pero naduwag at
nagpagamit sa mabahong mga krimen.
Pero kung hindi siya lalaban
kay Arroyo, maraming puwedeng
pumalit: Si Sen. Manny Villar, dahil
presidente siya ng Senado. O isang
konseho ng makabayang mga lider.
Hindi ang pagtindig ng lehitimong
papalit ang makakapagpakilos sa masa,
bagamat makakapagpadali ito sa huli.
Ang pagkilos ng masa laban sa mga
krimen ng rehimeng ito ang magtutulak
sa mga posibleng pumalit para lumaban.
Hindi si Gng. Arroyo ang nagpakilos sa
mga mamamayan noon, kundi ang mga
krimen ni G. Estrada. Si Gng Arroyo ang
bumuntot sa taumbayan.
(6)
Anu’t anuman, hindi kaunlaran ang
pangunahing batayan kung bakit dapat
patalsikin na si Gng. Arroyo – bagamat
maaari ring batayan ito dahil talagang
inilugmok niya ang mga mamamayan
sa mas grabeng kahirapan at gutom.
Pitong taon matapos niyang maluklok,
ano ang pag-asang ibinibigay niya sa
mga kabataan? Kawalan ng trabaho,
pangingibang-bansa, kontraktuwal na
paggawa, trabahong call center – ito ba
ang kaunlaran? Hanggang di tunay na
nababago ang bulok na sistema sa bansa,
panloloko lang ang mga pangako ng
kaunlaran.
Sa tingin ko, pansamantalang
ginhawa ang gusto ngayon ng mga
mamamayan – mula sa pandarambong at
mga patakarang lalong nagpapahirap at
gumugutom. Pero higit pa rito, hindi man
maihahain sa hapag-kainan, katarungan
ang gusto at minimithi ng sambayanan –
ang patalsikin at parusahan ang malinaw
at paulit-ulit na nagkasala pero gumagawa
ng lahat para makapagtakip, makalusot,
at makatakas. Napakasayang premyo ng
bayan ang makitang tumatalilis si Gng.
Arroyo – kasama ng kanyang pamilya at
kriminal na Gabinete – sa Malakanyang.
14 Pebrero 2008