Tambuling Batangas Publication August 01-07, 2018 Issue | Page 4

OPINYON August 1-7, 2018 Lingguhang Pahayagan ng Lalawigan ng Batangas na inilalathala tuwing Miyerkules / PRINTING PLANT: Sinag Publishing & Printing Services, National Highway, Brgy. Parian, Calamba City, Laguna. Tel nos. [phone] & [phone] / Subscription fee: One year P360.00 Six Months: P180.00 / Commercial Advertising rate: P160 per column cm / MEMBER: Publisher’s Association of the Philippines, Inc. (PAPI) / Raia Jennifer E. Dela Peña Managing Editor / P.L. Villa, RC Asa Contributing Editors / Shara Jane Falceso, Rachelle Joy Aquino, Jacquilou Lirio, Maria Carlyn Ureta staff writers / Ruel T. Landicho Lay-out Artist/ Ms. Corazon D.P. Marcial, Amber D.C Vitto Legal Consultant. email add: [email protected] & [email protected] End of friendship IN HIS State of the Nation Address (SoNA), President Rodrigo Duterte reaffirmed his commitment to end corruption in government. “Time and again, I have stressed that corruption must stop. Corruption is like a leech that it bleeds the government of funds programmed for its infrastructure and other social development projects. It saps the morale of dedicated and honest government workers,” the President stressed. The President issued a stern warning, particularly to his friends and supporters, to stay away from corruption because he would not hesitate to sacrifice friendship for the sake of good governance. Earlier, he warned to fire officials if he gets even a whiff of their involvement in corrupt practices. Reading between the lines, the President obviously knows some incumbent officials have crossed the line. Among the likely target of his warning is Labor Secretary Silvestre Bello III who became controversial lately with a spate of allegations of corruption. Last Wednesday, a high-ranking official of a recruitment firm admitted she gave more than P100,000 worth of gifts to Bello, as well as the latest iPhone model in December 2016. In addition, Amanda Lalic-Araneta who is the president of the MMML Recruitment Services, Inc., alleged Bello demanded P10 million to P15 million for his approval of her company’s license applications. It was actually the third complaint against the Labor secretary. Last 17 July, the Secretary-General of the Kilusang Pagbabago National Movement for Change Monalie Dizon filed a graft complaint against Bello before the Presidential Anti-Corruption Commission. Dizon accused Bello and former Labor undersecretary Dominador Say of extorting money from Azizza Salim, who allegedly gave P6.8 million in exchange for Say’s reversal of the cancellation order issued by the Philippine Overseas Employment Administration against the Azzizah International Manpower Services. Earlier, Bello was also accused of charging P720 for the identification card 1-DoLE card of Overseas Filipino Workers (OFW) which was supposed to be given free being a donation of the ACTS-OFW party-list group. As expected, Bello denied these allegations and challenged his detractors to sue him in court. However, the filing of the charges against Bello ruined whatever chance he had of being appointed as the new Ombudsman to replace retiring Conchita Carpio-Morales. But the fallout of the charges against Bello may not end with his elimination from the race to the Office of the Ombudsman. While an earlier statement from Malacañang said Bello still enjoys the trust of President Duterte, the dire warnings in the recent SoNA paint a darker future for the Labor secretary. “This is a lonely place I am hemmed in. Do not make it lonelier by forcing me to end our friendship because you gave me the reason to end it,” the President warned corrupt officials. With allegations of wrongdoing mounting against Bello, the President may just have to endure more lonely days ahead. Ni Teo S. Marasigan Ja-Jollibee Kami, Jo-join Kayo? (1) Kuwento ng isang kaibigang aktibista, may kagawian siya at mga katrabaho niya: Madalas, kapag kumakain sa pagitan ng mga pulong, usap-usapan nila ang masasarap na pagkain. Bukod sa napapasarap daw ang kinakain nila, masayang pansamantalang pahinga raw sa seryosong usapan ang ganoong kuwentuhan – hindi pagtakas sa tungkuling baguhin ang lipunan, kundi kakatwang bahagi nito. Parang ganyan ko inuunawa kung bakit sa gitna ng lalong pag- igting ng krisis ng ekonomiya ng bansa at ng pagdating ng samu’t saring trahedya sa mga mamamayan, naaakit akong magsulat tungkol sa Jollibee – oo, ang paboritongfastfood chain ng nakakarami. Hindi ba’t “panukat ng kaligayahan” (happiness indicator) ng mga Pinoy ang pagkain sa mga fastfood, tampok ang Jollibee? Natutuwa pati ako sa format ng Amerikanong blogger na si Adam Kostko sa pagsasabi ng mga naiisip at nararamdaman niya sa isang panahon – na parang nangungumpisal. Puwes, ganito: Inaamin kong mula pagkabata ay mahilig na ako – at ang buong pamilya ko – sa Jollibee. Sobrang hilig nga, sa puntong may konsepto ako ngayon ng isang patalastas nito batay sa sarili kong karanasan. Pinalaki kami ng mga magulang na iisang fastfood lang ang pinupuntahan at kinakainan – iyung may malaking bubuyog at hindi iyung may nakakatakot na payaso sa labas. Siguro, bahagi ito ng moda ng mga magulang ko. Dahil middle class silang dating maralita sa probinsiya, nagkumahog silang ihain sa mga anak ang mga produktong numero uno: Colgate, Safeguard, Tide, Jollibee at iba pa. (2) Lagi raw nakikita noon si Prop. Zeus A. Salazar – historyador, guro ng kasaysayan sa Unibersidad ng Pilipinas, at ama ng kilusang intelektuwal na tinatawag na “Pantayong Pananaw” – sa Jollibee. May nakapagsabi rin sa aking hinihikayat niya ang mga estudyante sa klase niya na mas kumain sa Jollibee kaysa sa McDonald, dahil pag-aari ng mga Pilipino ang una at ng mga dayuhan naman ang ikalawa. Gusto nga raw niyang maging mascot nito – biro lang. Dapat naman talagang tulungan ang mga negosyanteng Pinoy na nagsusumikap at hindi nagsisilbing tau-tauhan ng mga kapitalistang dayuhan. Pero dahil mas mabenta ang Jollibee kaysa sa McDonald, masasabing mas todo-kayod – at sa gayo’y mas napapagsamantalahan – ang mga empleyado ng nauna. Mas kritikal sa karaniwan ang pagtingin ni Prop. Salazar, pero mahalagang igiit na di sapat ang mga opsiyon sa ngayon. Kailangan pa rin ang panlipunang pagbabago. Minsan namang inilarawan ni Prop. Atoy M. Navarro, historyador at kapanalig ni Prop. Salazar, ang globalisasyon na “homogenisasyon o mapag-isang kapangyarihan na hindi kumikilala at gumagalang sa kabuuan, kakanyahan, katangian, kalayaan at kasarinlan ng mga bansa na makipag- ugnay [nang] makatwiran sa isa’t isa” [“Ang Bagong Kasaysayan sa Wikang Filipino,” 2000]. Sa hanay ng ilang makabayan, palasak ang ganitong pagtingin sa globalisasyon. Sa isang antas lang nito naipapaliwanag ang penomenon ng Jollibee at ngfastfood sa pangkalahatan. Dahil walang diyalektikal na oryentasyon at kongkretong pag-alam, makaisang- panig ito at hindi nakikita ang talab ng kulturang Pilipino. Sa Jollibee at mga fastfood, makikita ang pag-angkop ng mga korporasyon sa kulturang Pinoy, na nagpapartikularisa sa mga produkto nila sa Pinas kumpara sa produkto sa ibang bansa: Matamis na spaghetti, halimbawa. (3) Puwede bang maging poor man’s patent ang blog? Kahit not-so- poor man’s patent? Kuwento ng isang kaibigan dati, kapag may naimbento ka o natuklasan na hindi mo maiparehistro ng patente, puwede mong isulat sa isang papel ang konsepto tapos ipadala sa pamamagitan ng koreo sa bahay mo. Puwede mo na raw iyong itago at parang patente na rin daw iyon. Hindi ko alam kung totoo ang sabi niya, at hindi na rin ako nag-abalang alamin. Nakakatawa lang kasing isipin. Anu’t anuman, may konsepto ako ng patalastas ng Jollibee batay sa sariling karanasan: Sa lahat ng mayor na eksameng kinuha ko sa eskuwela, kasama ang Chickenjoy. Mula sa pagpili ng magiging top 10 noong nursery at kindergarten(Ahem) hanggang sa mga quiz bee na nasalihan ko noong elementarya (Ahem ulit, pero ni hindi umabot sa regional level), at sa ilang mayor na eksamen at quiz bee noong hayskul, dinadalhan ako ng tatay ko ng paborito kong Chickenjoy. Pang-telebisyon ang drama, dahil madalas, habang nage-eksamen, marahang kakatok ang tatay ko sa bintana para ipakita ang dala- dala niyang moral supportsa ipinagmamalaki niyang anak (at siguro, para istorbohin at idemoralisa ang mga kalaban, Hehe). Hindi naman ako laging panalo o numero uno, pero premyo ko na ang pagdating ng tatay kong ni ayaw pumunta sa ibang aktibidad sa paaralan, lalo na sa mga pulong ng Parents-Teachers Association o PTA. May dramatiko pang rurok. Noong gabi bago ako kumuha ng entrance exam sa unibersidad, nag- away kami ng nanay ko – di ko na maalala ang dahilan. Noong pupunta na ako sa eksamen, binawalan niya akong umalis ng bahay. Hindi daw niya ako bibigyan ng pera. Noong tiningnan ko ang pitaka ko, may kaunting pera pa ako, sapat lang para makarating sa eksamen. “Bahala na,” sabi ko. Noong palabas na ako ng pinto, umiiyak, humabol ang tatay ko, sasama na raw. Nalimutan ko nang hindi pa ako kumakain noon. Noong medyo nakalayo na kami, nagtanong siya, “Kumain ka na ba?” Saan kami kumain? Siyempre pa! (4) Pahabol: Minsan, kumakain sa Jollibee ang apat na panatiko nito. Masaya sila, nilalait ang pinakamalapit na kalaban nito – payat at mamantika ang fried chicken, maasim ang spaghetti, at kahit ang timpla ng softdrink, hindi masarap. Biglang may nagpilit maging balanse: “Pero in fairness, ha, crispy ang fries nila.” Parang nagpanting ang tainga, tumaas ang boses ng isa, galit na nagsalita: “True! Crispy ang rice nila!” 02 Hulyo 2008