Reader's Digest / Het Beste maart 2014 | Page 65

een vrouw, maar nu niet meer. Ik zette het filmpje op YouTube en het werd op de eerste dag 700.000 keer bekeken. Ik was natuurlijk niet alleen. Op 17 juni reden 100 dappere vrouwen mee. De straten van Riaad puilden uit van de politieauto’s en de terreinwagens van de religieuze politie stonden op elke straathoek. Maar niet een van de vrouwen die meereed, werd die dag gearresteerd. We hadden het taboe op autorijden verbroken. De volgende dag werd ik gearresteerd en negen dagen in de gevangenis gezet. In heel Saoedi-Arabië braken rellen uit en de mensen raakten verdeeld in twee kampen: het ene wilde dat ik berecht werd en in het openbaar gegeseld. Ze noemden me een hoer, een paria, losbandig, immoreel, opstandig, ongehoorzaam, verwesterd, een verrader, en ook nog een dubbelspion. Op Facebook werden mannen aangemoedigd hun igals te grijpen (koorden die Arabische mannen om hun hoofd dragen) en elke vrouw die het taboe op autorijden durfde te verbreken af te ranselen. Vrouwen reageerden: ‘We zullen schoenen naar jullie gooien.’ Het was dus een onvervalste seksestrijd. Ik realiseerde me pas nadat ik uit de gevangenis was vrijgelaten, hoeveel mensen geïnspireerd waren geraakt door een eenvoudige actie die veel vrouwen dagelijks doen. De wereldwijde steun droeg bij tot mijn vrijlating. Het gaat hier niet om het besturen van een auto. Het gaat erom dat je op de bestuurderstoel van je eigen leven zit. Nu kan ik zeggen dat ik onze impact kan meten aan hoe fanatiek de tegenaanvallen waren. Het is eigenlijk heel simpel: we zijn een beweging begonnen in Saoedi-Arabië. We noemen haar de Saoedische vrouwenlente. Wij geloven in een volwaardig burgerschap voor vrouwen omdat een kind niet vrij kan zijn als zijn moeder niet vrij is. Een echtgenoot kan niet vrij zijn als zijn vrouw niet vrij is. Ouders zijn niet vrij als hun dochters niet vrij zijn. Een samenleving betekent niets als de vrouwen niets zijn. Vrijheid begint van binnen. Ik ben vrij. Maar ik moet toegeven dat wanneer ik naar huis ga in SaoediArabië, dat niet voor iedereen zo is. De strijd is pas begonnen. Ik weet niet hoe lang het gaat duren en ik weet niet hoe het zal eindigen. Maar ik weet wel dat een stortbui met een druppel begint. En uiteindelijk begint alles te groeien en te bloeien. Manal al-Sharif woont nu in Dubai met haar tweede man, een Braziliaan. Ze ziet haar kind van zeven uit haar eerste huwelijk alleen tijdens weekendbezoeken aan Saoedi-Arabië. zzz? Sommige mensen dromen van succes, anderen blijven wakker om het krijgen. 63