een vrouw, maar nu niet meer. Ik zette
het filmpje op YouTube en het werd op
de eerste dag 700.000 keer bekeken.
Ik was natuurlijk niet alleen. Op 17
juni reden 100 dappere vrouwen mee.
De straten van Riaad puilden uit van
de politieauto’s en de terreinwagens
van de religieuze politie stonden op
elke straathoek. Maar niet een van de
vrouwen die meereed, werd die dag
gearresteerd. We hadden het taboe op
autorijden verbroken.
De volgende dag werd ik gearresteerd en negen dagen in de gevangenis
gezet. In heel Saoedi-Arabië braken
rellen uit en de mensen raakten verdeeld in twee kampen: het ene wilde
dat ik berecht werd en in het openbaar
gegeseld. Ze noemden me een hoer,
een paria, losbandig, immoreel, opstandig, ongehoorzaam, verwesterd,
een verrader, en ook nog een dubbelspion. Op Facebook werden mannen
aangemoedigd hun igals te grijpen
(koorden die Arabische mannen om
hun hoofd dragen) en elke vrouw die
het taboe op autorijden durfde te verbreken af te ranselen. Vrouwen reageerden: ‘We zullen schoenen naar
jullie gooien.’ Het was dus een onvervalste seksestrijd.
Ik realiseerde me pas nadat ik uit de
gevangenis was vrijgelaten, hoeveel
mensen geïnspireerd waren geraakt
door een eenvoudige actie die veel
vrouwen dagelijks doen. De wereldwijde steun droeg bij tot mijn vrijlating.
Het gaat hier niet om het besturen
van een auto. Het gaat erom dat je op
de bestuurderstoel van je eigen leven
zit. Nu kan ik zeggen dat ik onze impact kan meten aan hoe fanatiek de
tegenaanvallen waren. Het is eigenlijk
heel simpel: we zijn een beweging begonnen in Saoedi-Arabië. We noemen
haar de Saoedische vrouwenlente.
Wij geloven in een volwaardig burgerschap voor vrouwen omdat een
kind niet vrij kan zijn als zijn moeder
niet vrij is. Een echtgenoot kan niet
vrij zijn als zijn vrouw niet vrij is. Ouders zijn niet vrij als hun dochters niet
vrij zijn. Een samenleving betekent
niets als de vrouwen niets zijn.
Vrijheid begint van binnen.
Ik ben vrij. Maar ik moet toegeven
dat wanneer ik naar huis ga in SaoediArabië, dat niet voor iedereen zo is.
De strijd is pas begonnen.
Ik weet niet hoe lang het gaat duren
en ik weet niet hoe het zal eindigen.
Maar ik weet wel dat een stortbui met
een druppel begint. En uiteindelijk
begint alles te groeien en te bloeien.
Manal al-Sharif woont nu in Dubai
met haar tweede man, een Braziliaan.
Ze ziet haar kind van zeven uit haar
eerste huwelijk alleen tijdens weekendbezoeken aan Saoedi-Arabië.
zzz?
Sommige mensen dromen van succes, anderen blijven wakker om
het krijgen.
63