man, ‘vrouw van’ een echtgenoot, of
‘moeder van’ een van haar zonen.
S
port voor vrouwen bestond
niet en technische scholen
waren taboe. En natuurlijk
was er ook geen autorijden
bij. Stel je voor! We mochten niet
eens een identiteitskaart met een foto
hebben, behalve voor paspoorten die
puur bedoeld waren om het land te
kunnen verlaten.
We hadden geen stem. We hadden
geen gezicht. We hadden geen naam.
En we waren volledig onzichtbaar. En
dat allemaal onder het mom van ‘het
is voor jullie eigen veiligheid.’
Maar niet iedereen legde zich daarbij neer. Op 6 november 1990 klaagden
47 moedige vrouwen het verbod op
autorijden voor vrouwen aan. Ze stapten demonstratief in hun auto en reden door de straten van Riaad.
De vrouwen werden opgepakt, verboden het land t e verlaten en ontslagen
op hun werk. Ik herinner me dat ik dit
nieuws als kind hoorde en dat me werd
verteld dat dit hoeren waren. Daarna
werd er een fatwa afgekondigd. De
Grootmoefti van Saoedi-Arabië vertelde dat een vrouw die autoreed haram was, verboden volgens de islam.
En een televisieverslaggever vertelde
dat de minister van Binnenlandse Zaken had gewaarschuwd dat het voor
vrouwen in Saoedi-Arabië verboden
was om auto te rijden.
De 22 jaar daarna mocht je niet eens
praten over vrouwen die autorijden,
niet op het tv-journaal, niet in kranten
en ook niet in tijdschriften.
60
In dat eerste hoofdstuk van mijn
jonge leven gebeurde er nog iets anders: de aanval op het Khobar-wooncomplex voor buitenlandse militairen.
De aanslag op 25 juni 1996 was volgens
de Saoedische regering uitgevoerd
door moslimfanaten, waarvan er veel
ervaring hadden opgedaan in Afghanistan. Negentien militairen van de
Amerikaanse luchtmacht werden gedood en 372 burgers van verschillende
nationaliteiten raakten gewond.
Ik herinner me nog dat mijn moeder
perplex was toen ze de foto in de krant
zag. ‘Juhayman is terug,’ zei ze.
Ik was pas 17 en het verbaast me nog
steeds dat ik totaal geen medelijden
had met de doden. Ik was gehersenspoeld. Ik was het product van een
terroristische cultuur.
D
e veranderingen in mijn
leven begonnen in 2000,
vier jaar later. Het was de
eerste keer dat ik op het
internet kwam. Laat me u een beeld
van mezelf schetsen: als extremist bedekte ik mezelf van top tot teen. Ik had
dat voorschrift altijd streng opgevolgd.
Ik hield van tekenen maar toen ze ons
op een dag op school vertelden dat het
zondig was om dieren of mensen te
tekenen, vond ik dat ik moest gehoorzamen. Plichtsgetrouw verzamelde
ik al mijn schilderijen en tekeningen
en verbrandde ze. Maar ondertussen
brandde ik zelf van binnen. Dit was
niet eerlijk. Ik had zo veel geleerd via
de computer. Weet u, het internet was
de eerste deur waardoor Arabische
jongeren een stapje in de buitenwereld
Reader’s Digest 03/14