Reader's Digest / Het Beste maart 2014 | Page 62

man, ‘vrouw van’ een echtgenoot, of ‘moeder van’ een van haar zonen. S port voor vrouwen bestond niet en technische scholen waren taboe. En natuurlijk was er ook geen autorijden bij. Stel je voor! We mochten niet eens een identiteitskaart met een foto hebben, behalve voor paspoorten die puur bedoeld waren om het land te kunnen verlaten. We hadden geen stem. We hadden geen gezicht. We hadden geen naam. En we waren volledig onzichtbaar. En dat allemaal onder het mom van ‘het is voor jullie eigen veiligheid.’ Maar niet iedereen legde zich daarbij neer. Op 6 november 1990 klaagden 47 moedige vrouwen het verbod op autorijden voor vrouwen aan. Ze stapten demonstratief in hun auto en reden door de straten van Riaad. De vrouwen werden opgepakt, verboden het land t e verlaten en ontslagen op hun werk. Ik herinner me dat ik dit nieuws als kind hoorde en dat me werd verteld dat dit hoeren waren. Daarna werd er een fatwa afgekondigd. De Grootmoefti van Saoedi-Arabië vertelde dat een vrouw die autoreed haram was, verboden volgens de islam. En een televisieverslaggever vertelde dat de minister van Binnenlandse Zaken had gewaarschuwd dat het voor vrouwen in Saoedi-Arabië verboden was om auto te rijden. De 22 jaar daarna mocht je niet eens praten over vrouwen die autorijden, niet op het tv-journaal, niet in kranten en ook niet in tijdschriften. 60 In dat eerste hoofdstuk van mijn jonge leven gebeurde er nog iets anders: de aanval op het Khobar-wooncomplex voor buitenlandse militairen. De aanslag op 25 juni 1996 was volgens de Saoedische regering uitgevoerd door moslimfanaten, waarvan er veel ervaring hadden opgedaan in Afghanistan. Negentien militairen van de Amerikaanse luchtmacht werden gedood en 372 burgers van verschillende nationaliteiten raakten gewond. Ik herinner me nog dat mijn moeder perplex was toen ze de foto in de krant zag. ‘Juhayman is terug,’ zei ze. Ik was pas 17 en het verbaast me nog steeds dat ik totaal geen medelijden had met de doden. Ik was gehersenspoeld. Ik was het product van een terroristische cultuur. D e veranderingen in mijn leven begonnen in 2000, vier jaar later. Het was de eerste keer dat ik op het internet kwam. Laat me u een beeld van mezelf schetsen: als extremist bedekte ik mezelf van top tot teen. Ik had dat voorschrift altijd streng opgevolgd. Ik hield van tekenen maar toen ze ons op een dag op school vertelden dat het zondig was om dieren of mensen te tekenen, vond ik dat ik moest gehoorzamen. Plichtsgetrouw verzamelde ik al mijn schilderijen en tekeningen en verbrandde ze. Maar ondertussen brandde ik zelf van binnen. Dit was niet eerlijk. Ik had zo veel geleerd via de computer. Weet u, het internet was de eerste deur waardoor Arabische jongeren een stapje in de buitenwereld Reader’s Digest 03/14