WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Door het intensieve lichaamswerk in de yoga-oefeningen en de aanvankelijk vreemde - bijna hallucinatie opwekkende - vuurademhaling ga ik ook meer pijn in mijn lichaam ervaren. Mijn hoofd zegt dat ik niet zo lang in een bepaalde houding kan zitten, juist omdát het pijn doet. Toch doe ik het. Ik geef niet op, ik ga door. Soms hebben mijn knieën, rug of tenen wel een half uur nodig om te herstellen van een ondraaglijke pijn. Toch doe ik het.
Siridharma vertelt gepassioneerd dat de kwaliteit van je ontspanning wordt bepaald door de mate van inspanning die eraan voorafging. Stop je eerder, dan zal de ontspanning ook minder zijn. Daar zít wat in. De geleidelijke gewaarwording van mijn navel point helpt me bij de les te blijven. Het lukt me niet meer dit vanuit mijn ratio te volgen. Uit mijn navel point haal ik kracht, lijkt het. Via mijn navel point neem ik verantwoordelijkheid, ik laat me niet omverblazen door iemand, ik kan ontspanning en moeiteloosheid vinden, ik verleg grenzen waar ik me gisteren niet toe in staat achtte. Wat gebeurt er allemaal?
Yogi Bhajan, één van de bekendste kundalini yoga meesters, zegt in één van zijn teachings : “Als je niet weet hoe balans te brengen in je derde chakra (bij de navel), dan kan je nóg zoveel diploma’s hebben, ál het geld van de wereld, álle schoonheid, maar gelukkig zul je er niet van worden. Want het gaat niet om wat je voelt, het gaat niet om wat je weet, het gaat niet om wat je allemaal kunt, het gaat om de balans die je kunt maken. Als je geen balans kunt maken, kan je niet leven. Zonder de activiteit van dit ‘navel point’ leeft iedereen in een kelder. Leven betekent dan niks. Dan zoeken we vervangers: gevoelens, drama, trauma, problemen, mind, we spelen spelletjes. Weet je waarom we een slaaf van onze mind zijn? Omdat dit ‘navel point’ ons leven niet in balans brengt.”
Later in mijn verblijf op Ibiza zal ik erachter komen hoezeer ik in de loop der jaren uit balans geraakt bent, juist vanuit mijn mind. Ik realiseer me dat ik ben verdwaald in mijn zoektocht naar de waarheid, naar geluk, naar spiritualiteit, naar verlichting, naar heling van mijn pijn en verdriet. Zelfhulpboeken, cursussen, opleidingen, trainingen, workshops, doorbraakweekenden. Je wil niet weten wat ik allemaal gevolgd heb in mijn verlangen naar rust, balans, geluk, liefde, acceptatie. Ik zou er een huis van kunnen kopen als je het bij elkaar optelt en dat allemaal onder het mom van zogenaamde professionalisering, want: “Hé, ik ben coach, dan moet ik het toch allemaal zelf eerst meegemaakt hebben.”
Ook mijn vakantieplan van afgelopen zomer getuigt van die spirituele rupsje-nooit-genoeg manier van denken. Ik wilde even lekker twee weken weg na een jaar van hard werken. Ibiza, dát zou het worden, want daar had je ook allemaal interessante workshops. Ik moest mijn tijd natuurlijk wel een beetje zinvol invullen. Voor de eerste week vond ik de kundalini retreat. Maar ja, dat was maar één week, dus op zoek naar nóg zoiets. Ik vond nog een yoga mindfulness retreat. Die dus ook geboekt. Met twee aansluitende retreats was ik mooi onder de pannen. Vliegticket gekocht. “Goed geregeld, Piet!” Zo doe ik het meestal, impulsief, en daarmee alles onder controle. Nou ja, ‘alles’?