WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Ik kan outgoing en onderzoekend zijn naar mensen toe, maar ik ben net zo lief stil in mijn eigen plek. Net zo goed als mijn huis mijn veilige rust moet zijn. Nu met twee opgroeiende dochters is dat een uitdaging. Regelmatig nodigen zij hun vrienden uit voor ze uitgaan en zit het huis vol. Dan zijn er maar zo een stuk of 14 mensen in huis. Ik kan mezelf kwijtraken in die drukte. Nu ik ouder word, voel ik de behoefte om mijn eigen plek te hebben. Waar het stil is, dan kan ik me erna weer verhouden. Op een feest, waar het me te druk is, ga ik naar de wc.”
Wat gebeurt er met jou bij veel negativiteit?
“Er is heel veel negatiefs over mij gezegd in het verleden, in mijn opvoeding. Ik voelde dat ik niet goed genoeg was. Ik ben daardoor mijn hele leven op zoek naar wat ik waard ben. Dus ik ben druk geweest met mezelf te bewijzen terwijl mensen om mij heen dat allang door hadden, zagen wat ik allemaal kon. Het was waarschijnlijk de beleving van mijn ouders dat ik een lastpost was, in de weg liep of hen confronteerde met wie zij waren, maar ik was niet lastig. Of ook, maar dat maakt me niet slecht. Ik hoef me niet te bewijzen. Als ik er gewoon ben, ben ik zichtbaar. Ik moest dus eerst weten wat en wie ik was. De weg naar ‘ik die ik liefheb’. Daardoor ben ik minder afhankelijk van wat een ander van mij vindt. Dat is voor die ander ook prettiger, die hoeft het dan ook niet steeds te zeggen. Zeker als je kracht en potentie uitstraalt. Dan moet je niet hoeven zeggen: “Je doet het goed”. Dat is dodelijk vermoeiend.
Ik ben letterlijk in Arnhem afgewezen voor de toneelschool omdat ik ruzie maakte met het publiek. Ik was zo druk met het leveren van mijn eigen innerlijke strijd. Die kon ik alleen maar zelf oplossen. Ik zocht constant bevestiging. Dat werkte niet. Dat is wel dubbel want dit vak wat ik heb gekozen gaat vooral ook over bevestiging krijgen. Ik heb de talenten en ik ben onder een bepaald gesternte geboren dus de lessen liggen voor het oprapen in die zin. De vraag is dan ‘ga je ze doen ja of nee?’ Dat heb ik gedaan. Nu ik erop terugkijk ben ik daar blij mee, maar toen ik er middenin zat was dat zwaar. Ik heb veel opgelost in therapie. Mensen snappen vaak niet dat ik dat heb gedaan. Deze voorstelling maakt dat ik er niet meer onderuit kan.”