në bodrum kur sillej keq apo i ati mbyllte derën e dhomës së gjumit kur vinte i pirë
në shtëpi dhe brenda dhomës se mbyllur rrihte të ëmën për vdekje. Çështje të rënda
familjare. Ndoshte kishte ngelur i traumatizuar që atëherë. Ndoshta, ndoshta jo.
Jo, më vonë e mora vesh që jo. Nuk kishte patur asnjë problem të tillë në familje,
përkundrazi, marëdhënia e tij me familjen kish qënë aq e sheqerosur sa që ky ishte
larguar nga gjiri i ngrohtë që në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeçare. Filloi karrierën
si kamarier, më pas nga vuajtjet e mëdha të jetës u bë shkrimtar dhe në fund u bë
i dashuri im. Ky ishte dhe fundi i tij. Unë. Tek unë ai pushoi së ekzistuari. Unë mund
ta shihja që në fillim fundin e tij. E kuptova që në momentin e parë që e pashë se
ç'përfundim do të kishte ai kokëlesh. Një kokëlesh me sytë si bajame. Sytë më të
bukur që kam parë ndonjëherë. Ishte shumë e vështirë të shihje në sytë e tij dhe
të mos qaje. Më shihte dhe unë shkrehesha në vaj. Dukej sikur më thoshte që më
shih, më shih sa vuaj. Edhe unë prandaj e desha dhe e dua, sepse ai vuan. Vuajtja
e njerëzve më ka tërhequr gjithmonë; syte e skuqur, qeskat poshte syve, lëkura e
bardhë. Që e vogël më dukeshin hyjnorë meshkuj të tillë. Vazhdojnë të më duken të
tillë dhe unë vazhdoj të mendoj që njerëzit më të vuajtur shpirtërisht janë njerëzit
më tërheqës. Behën të tillë sepse pas shumë lodhjesh e rropatjesh, shpirti nuk ka më
fuqi të fshihet pas fizikes. Çlirohet nga çdo pengesë anatomike dhe del në pah, merr
frymë lirisht, i përfshin sytë që dikur ishin streha e tij. Ndërsa tani? Tani janë vetë
ai. Fytyrat e shpirtëzuara janë më të bukurat sepse çdo shpirt është i bukur. Kështu
ishte dhe ai, kështu është edhe ai që e le derën hapur dhe e mbyll vetëm kur udhëton,
i shpirtëzuar. Nuk pati më fuqi ta mbante shpirtin të burgosur e la të lirë dhe tani e
kam unë. Prandaj unë jam fundi i tij. Sepse e dua atë tani, të paforme, pa trup. E dua
tani që nuk e do njeri, sepse nuk e sheh njeri.
Gjithësesi, pasi i rashë derës tre herë dhe nuk mora përgjigje, bëra atë që duhet të
kisha bërë që më përpara, hyra brenda. Sapo hyra mu përplas në fytyrë një erë e
49
Bora Shkreli
S
hpirti im filloi
të
ndjejë
nevojën
për
alkol atëherë
kur unë si njeri
dhe si mendje
fillova të lexoj gazeta. Mund
të jetë rastësi, mund të mos
jetë.
Jeta është shumë e shkurtër
për t'u marrë me vogëlsira
të tilla.
....
Përpara se të hyja i rashë
derës tre herë. E dija që dera
ishte e hapur sepse ai nuk e
mbyllte ndonjëherë, vetëm
kur udhëtonte, madje as
atëherë nuk mund të ishe i
sigurtë nëse e mbyllte apo
jo. I kisha thënë gjithmonë
që të kishte kujdes me
këtë por nuk më dëgjonte.
Nuk mund t'a bindja për
të kundërtën. Kështu i
pëlqente. Është shumë e
vështirë t'i kundërshtosh
tipa të tillë për gjëra që i
kanë për zemër. Ky pjestar
i jetës sime nuk donte ta
mbyllte derën. Në fillim
mendoja se mos kishte
kaluar
ndonjë
traume
fëmijërie; e ëma e mbyllte