Aspak, sepse në kushtet e jetës paralele në një botë
virtuale gjithfarësh mediash sociale, jemi gjithë
kohën në vitrinë, me çdo detaj të jetës të ekspozuar
edhe me ndihmën e të tjerëve. E në këto kushte,
të predispozuar të na gjykojnë në kohë reale. Një
lukuni “të tjerësh” që marrin përsipër të të gjykojnë
me kompetencat e “të gjithëdijshmëve”. E individi
përballë turmës iracionalitetin në racionalitetin e
vet ka gjasa të thyhet. E me të drejtë. Sociologu
Erving Goffman argumenton se individi ka dëshirë të
perceptohet pozitivisht e të pranohet nga të tjerët.
Për ta arritur këtë ai vë maska, futet në rol si një
aktor në një skenë teatri ku publiku është shoqëria. E
duke qënë se çdo njeri ka aftësinë për t’u përshtatur,
varësisht nga mjedisi social ndrron dhe maskat.
Sigurisht, ai gjen edhe “tjetrin” ndaj të cilit ka
mundësinë për të qënën i vërtetë pa qënë i detyruar
të vërë maskë.
Unë mendoj se paaftësia
për të pranuar tjetrin
ndryshe është së pari
paaftësia për të pranuar
veten ndryshe. Pasi
pranon veten ndryshe e
ndihesh rehat me këtë,
fuqia afektive e “tjetrit”
zvogëlohet. Ai nuk është
më subjekt force, është
vetëm vegël në duart
tona për të shprehur
veten. Vegël që zgjedhim
ta përdorim ose jo.
Erjona Mulellari
Rubrika Kompas
Shumë, sepse po këta mekanizma virtualë na bëjnë
të mundur të shprehin
veten para shumë
“të tjerëve”. Mesazhi
përcillet më fuqishëm,
ka më shumë impakt.
Suksesi qëndron në
pikën kur gjykimi nuk
arrin të na prekë, nuk
arrin të na tjetërsojë.
Tjetri është tjetër, nuk
është UNË.
“
Një lukuni “të
tjerësh” që
marrin përsipër
të të gjykojnë
me kompetencat
e “të
gjithëdijshmëve”.
E individi
përballë turmës
iracionalitetin në
racionalitetin e
vet ka gjasa të
thyhet.
20
per te qënë i lirë. Të minimizohet roli i individit është
si të kufizosh potencialin kreativ që gjendet në të,
potencialin e imagjinatës, potencialin e ndryshimit.
Sa mundësi kemi që ta shprehim këtë potencial pa e
ndjerë prezencën e syve “Të tjetrit”. Unë mendoj se
s’kemi aspak dhe njëkohësisht shumë.