“Për çfarë i pagova këto para?” – është pyetja që çdo student
i drejton vetes, dhe jo vetëm këtyre ditëve të karakterizuara
nga radhët e gjata pas zyrave burokratike dhe financiare për të
shlyer tarifat studentore. Si çdo student tjetër, në pamundësi
për të gjetur një punë të qëndrueshme, verdhushkat mi
paguajnë prindërit. Të gjetura borxh me shkop e me strajcë. Si
shumë prindër të tjerë për të cilët shkollimi ynë është e vetmja
shpresë që ne ta bëjmë jetën pakëz më të rehatshme dhe të
bukur se ta, edhe pse ky iluzion ka nisur të zbehet me trishtim
në imagjinatën e tyre duke parë rritjen e përshkallëzuar të
tarifave dhe krizat në të cilat ka rënë e tashmja bashkë me
të ardhmen tonë. Po për çfarë i pagova ato para mundi dhe
djerse?
Për rektorin që jo vetëm nuk i kundërshton reformat rrënuese
në dëm të studentëve dhe universitetit, por ka deleguar
zëvendësin e tij në krye të komisionit që i harton reformat
në fjalë?! E për çfarë? Për të mbyllur kompromisin bastard
me pushtetarët që më e pakta të mos procedohet penalisht
për bëmat e tij dhe më e shumta të mos ikë nga karrigia e
rehatshme burokratike?! Që të vazhdojë praktikat e korrupsionit
partiak dhe institucional?! Që të spastrojë universitetin nga
zërat kritikë dhe mendjet më të ndritura?!
Për dekanët që i kanë kthyer fakultetet në zyra punësimi të
familjarëve dhe miqve partiakë?! Që t’i dërgojnë pushtetit
kërkesa për rritje tarifash?! Që të shpërndajnë bursa ekselence
Të bëhemi bashkë
me zemër, me
mëndje dhe me
trup që të kërkojmë
atë çka arsyeja
e falimentuar
burokratike dhe
qeveritare e baltos si
të pamundur, por që
arsyeja universitare
dhe publike e shpall
më se të mundur:
ARSIM PUBLIK FALAS
dhe pikë!
për shërbëtorët e tyre të bindur?! Që të kryejnë investime
luksoze në gjëra të padobishme ndërkohë që universiteti gëlon
nga mungesa e kushteve elementare?! Që të mos arrijnë të
prodhojnë asgjë universitare, as revista mirëfilli shkencore
dhe as aktivitete studentore?!
Për çfarë pra, dreqi e marrtë?!
Për profesorët që jo vetëm nuk ndjejnë asnjë përgjegjësi për
përgatitjen e studentëve, por hedhin sytë në xhepat e tyre
përmes materialeve voluminoze të mbushura me broçkulla
që kripin çmimin e tyre?! Që të lexojnë fjalë për fjalë dhe
presje për presje atë ç’kanë hedhur në lëndë dhe asgjë më
tepër?! Që të tregohen arrogantë, mospërfillës apo më keq të
korruptuar?! Që të heshtin përballë poshtërsive të eprorëve
dhe padrejtësive ndaj studentëve?! Për çfarë pra, për çfarë?!
Për sekretaret që mezi guxon t’i pyesësh për të drejtat e tua
dhe detyrimet e tyre pa marrë ndonjë përgjigje të pahijshme, të
mangët dhe ironike?! Që të humbasim provimet si zakonisht?!
Që të na marrin dy javë kohë për një vërtetim?! Që të vazhdojnë
të jenë të çorganizuara?! Që nuk arrijnë të ndërtojnë asnjë
praktikë lehtësuese në dhënien e informacionit si për punën
e tyre, ashtu edhe për studentët?! Për çfarë, për çfarë, për
çfarë?!
Apo për konviktet skandaloze me dhomëzat e tyre të ngushta
pa ngrohje, pa mobilie, pa higjienë dhe ku rrasen si peshq të
konservuar nga tri a katër vetë?! Për mykun dhe lagështirën?!