23:25. Faqe bosh. Bosh dhe e bardhë. Prapë bosh? E
pse duhet të jetë gjithnjë bosh? (sheh murin; përsëri
i bardhë!) Dreqi e marrtë, dikush t’i mbushë këto
hapsira! Hidhni pak ngjyra mbi ‘to, ca fjalë, lule apo
gjethe të rëna... Mbushini me jetë!
Heshtje...
-Okej, e bëjmë kështu: Kemi një gjethe që bie nga
pema. Më thuaj ç’sheh?
-Një gjethe që bie nga pema. (!)
-Tjetër?
-Një trung dhe shumë gjethe të tjera.
-Vetëm kaq?
-Oh, prit, një gjethe tjetër po bie.
-Po trungu?
-Trungu është akoma aty.
-Di të më thuash pse?
(Mendohet një copë herë)
-Dikush duhet të qëndrojë... Dua të them se, në qoftë
se largohet edhe ai, ç’do të ndodhë me pemën? A do
të mund të quhet më pemë?
-Si mendon ti?
-Ndoshta, por s’do të jetë më e njëjta. Gjethet bien
për t’u rikthyer prapë, e në qoftë se trungu nuk do
të jetë më aty, kush do t’i presë ato kur të vijnë?
Është e tmerrshme të kthehesh e të gjesh një hapsirë
boshe në vendin ku supozohej të kishte jetë. E
paimagjinueshme!
-Atëherë, imagjino jetë.
-Duhet trungu.
-Jo mik i dashur, nuk ke nevojë për trung. E pse ta
kufizosh veten me një trung, fundja? Harroje. Merr
dicka tjetër. Një shkronjë.
-U (e madhe e shtypit).
-Më pëlqen kjo shkronjë. Mbushe me pak ngjyrë të
verdhë, dhe ja ku e ke trungun. Merr një laps blu e
zhgarravit mbi të. E pastaj shto ca viza të vogla të
kuqe nëpër zhgarravinën e fundit. A nuk të duket kjo
pema më e bukur që ke parë ndonjëherë?
-Kjo është një pemë?
-Në qoftë se do ti, po, është. Gjithçka mund të jetë
gjithçka, për aq kohë sa ti e sheh si të tille. Mund të
kesh një trung portokalli, në qoftë se me të vërtetë e
do. Mund të kesh gjithçka. Mjafton t’i japësh jetë asaj
faqeje bosh. Mjafton të mos jesh ti ajo faqe bosh.
-Nuk dua të jem.
-Nuk duhet të jesh.