dhe titullin “peshkope” sigurisht. Kam kenë snobe për
vetëmbrojtje, se disha shumë, lexojsha si e drogueme,
e se kisha mëni prej ndryshimeve që m’ishte dashtë
me ba për me më pranue.
Ama deri në universitet, nuk kam pas fatin me njoftë
dike që përbuz librin, madje librin që e ka shkrue
vetë, për me i ba piedestal dijes, të m’suemunit
konceptual. Nuk due me ia thanë emrin, por ajo grue
e g’zueshme, e dashtun, m’ka ba me jetue rasa të
ngjashme me ato të Ethan Hawke tek filmi “Dead
Poet Society”. Pse ajo mendonë si un’, mendimi i
vet ishte nji majmun që u hidhte degë m’degë, ama
t’msonte çdo gja të randësishme, pse kishte lidhje
logjike, pse ishte interesante me e ndjekë at’ pasion
t’saj e me pa si shihte ajo. T’bante me t’u sendërgjue
ajo botë që përshkruente, ndonse botë ligjesh, për
shumë e mërzitshme, pa ngjyrë. Prej saj kam msue
me u emancipue, me dalë nga pushteti atnor. Veçse
për mu ishte emancipim nga shoqnia, emancipim
nga institucionalizimi i dijes, që n’fakt s’asht veçse
çensurim, dituri selektive përziem me arrogancë
skolastike, për me t’ba me u ndie i vogël.
Sot, çdo njeri e ka n’axhendë me e ba tjetrin me u ndie
ma i vogël, ma pak se ai, sidomos në metropol. Kët’
nuk e tham prej nostalgjisë për Shkodrën, jo, se për me
gjetë ça s’shkon në Shkodër, hala qëndrojnë ankesat
e Koliqit e jo pak t’Migjenit. Shkolla asht nji nga ato
vende ku m’son me u përplas’ me kët’ “tkurrje”, që për
fat, te disa mbetet n’tentativë. Në shkollë kam msue
vetëm që duhet me u duk’ e sigurtë, duhet me zanë
hapsinë ajrore shumë, me u ba hije të tjerëve me
praninë tande, me fole me za t’plotë e mos me pranue
kurrë se s’din, por me e dredhë kinse nënkuptove diçka
tjetër. Fundja k’shtu i jan’ gjegjë përherë pvetjeve
t’mija profesorat e profesoreshat. Gjithmonë jam
tërhek’ ma s’tepërmi prej atyne që ishin “të çmendun”,
t’falisun mbas landës s’vet, se t’pakten ata ta
injektoshin pasionin e tyne n’gjak e, doshe s’doshe,
diçka kishte me t’mbetë n’mend a nemose diku tjeter,
n’nji vend ma instinktiv, që n’letërsi e vejnë afër me
zemrën. Këta që bajnë sikur dijnë, i mashtrojsha leht’
tuj ba edhe une sikur dijsha. Animirë, qysh se m’asht
dashtë me thanë për Fishtën “shqip asht, po shqip, kjo
asht gjuha juej e duhet me ia njoftë dialektet!”, kisha
vendosë që kam me fole gjuhën e tyne derisa te jëm e
edukume mjaftushëm që me i ba me m’ndie kur t’nisi
me fole në gjuhën teme. E sot ndihem e edukume dhe
e emancipume mjaftushëm për me e hedhë kët’ hap
n’humnerë.
“Il contadino che parla il suo dialetto è padrone di
tutta la sua realtà”
Sara KAR (((0