Ode aan de
olifant
Er is iets magisch met olifanten. Toen ik de eerste keer op safari ging stond er met
hoofdletters op mijn hoofd geschreven: ik wil leeuwen zien. Leeuwen, leeuwen, leeuwen.
Nooit zal ik echter de eerste oog in oog ervaring met een olifant vergeten.
Nu liggen ze onder vuur, worden ze gestroopt om het ivoor. Vanwege hun moed,
hun intelligentie, hun vreedzame aanwezigheid, hun familiebanden, hun aardse kracht,
eigenlijk om wat ze zijn, verdienen ze van ons een ode.
Fotograaf Peter Boshuijzen verzamelde zijn mooiste olifantenfoto’s van
twintig jaar safari’s. Ik de verhalen die me altijd zijn bijgebleven.
De eerste ontmoeting. Ik logeerde voor een reportage bij
Tongabezi Lodge aan de Zambezi. De verrassing was dat we ook
een nacht op een eilandje in de rivier verbleven. ’s Ochtends – let
wel, dit was mijn eerste safari – zaten de fotograaf en ik nog een
beetje slaperig aan het ontbijt en wilden onze bestelling plaatsen
voor de eieren. Plotseling hoorden we gespetter en geraas.
Olifanten op het eiland! Op het teken van onze gids snelden we
in een soort hurkpas naar de plek waar ze stonden. Wat groot.
Plotseling voelde ik een klopje op mijn rug. Daar stond de kok, een
stralende lach en een witte muts op zijn hoofd. Niet in het minst
gehinderd door de aanwezigheid van de grijze giganten vroeg hij,
zijn opschrijfboekje in de aanslag: ‘how would you prefer your eggs,
ma’am.’ ‘Eh… fried please’, kon ik nog net zeggen, op dat moment
baanden de olifanten zich een weg door onze ontbijtruimte en
verdwenen weer in de rivier.
Leeuwen blijven geweldig, maar olifanten zijn zoveel »
Tekst: Marjolein Westerterp Foto’s: Peter Boshuijzen