Aynaya Gidelim Mi?
Emrullah Atabey
Acaba bunu derken de mi bir performans sergiliyordum?
Bebeği aldım. Yine bekledim. Bebek aynı tepkileri verince, yeniden
kalktım. Evde dolaşmaya başladım. Abisini uyutmak için sallayan
annesinin yanına gittim. Az önce uyanmıştı çocuk, gözlerinde
uykudan eser olmayan çocuğu görünce, “uyumadı mı?” diye
sordum annesine. “Hayır,” dedi. “Bırak, sallama. Uyumaz o.” dedim.
“Uyumayacak mısın?” diye sordu ve baktı bebeğe. Bıraktı sallamayı.
Ben de yanına gidip, teklifsizce, bebeği annesine uzattım. O da aldı.
Almaması mümkün değildi. Annesiydi. Yine sıkılmışlığımı böyle
maskeledim.
Mutfağa gittim. Balkona çıktım. Yağmur çiseliyordu. Telefona göz
attım. Çantamdaki kitabı düşündüm. Bir gün ebeveyn olduğumdaki
hâlimin nasıl olabileceğini tahmin etmeye çalıştım.
Kapı açıldı. Bebeğin abisi geldi. Elimden tuttu, içeri çekti. Annesinin
yanına götürdü. Bebeği işaret etti bana. Bebeği aldım. Annesine
sarıldı abisi. Hepimiz durduk ve ona baktık.
Küçüklerin eylemlerinin alt metnini okumak basit. Maskesiz ve
genelde fiziksel eylemler. Oysa, yaş ilerledikçe, kişiler yalnızca
kendilerine maske ile yetinmezler. Eylemlerine de maske giydirmeye
başlarlar. İşte, belki de bir zamanlar çocuk olduğunu unutan
yetişkinlerin en büyük problemi de belki budur.