W kronikach historii medycznej jest niewiele procedur , które budziłyby tyle kontrowersji i etycznych zagwozdek , co lobotomia . Opracowana we wczesnym XX wieku , lobotomia była uważana za rewolucyjne leczenie różnych chorób psychicznych , obiecując złagodzenie objawów i przywrócenie funkcjonalności pacjentom . Jednak jej historia naznaczona jest opowieściami o cierpieniu , dylematach etycznych i przestrogą przed niebezpieczeństwami medycznego zuchwalstwa .
Nazwa " lobotomia " wywodzi się z greckich słów " lobos " ( łacina ) i " tomia " ( cięcie ). Dosłownie oznacza to " cięcie płata ". Termin ten został wprowadzony , aby opisać procedurę chirurgicznego przerwania lub usunięcia połączeń nerwowych w obrębie płatów mózgu , zwłaszcza w obszarze przedczołowym , obszarze odpowiedzialnym za wyższe funkcje poznawcze i regulację emocji . Procedurę tę opracował w latach 30 . XX wieku portugalski neurolog Egas Moniz , który wierzył , że zakłócenie ścieżek nerwowych może złagodzić objawy zaburzeń psychicznych , takich jak schizofrenia , depresja i wszelkiego rodzaju lęki .
Początkowo witana z entuzjazmem jako przełom w psychiatrii , lobotomia zdobyła szerokie uznanie wśród środowiska medycznego . Jej zwolennicy chwalili jej skuteczność w uspokajaniu podnieconych pacjentów i zmniejszaniu objawów , takich jak halucynacje i urojenia . Jednak sukces procedury często mierzono w subiektywnych terminach , brakowało jej rygorystycznej naukowej walidacji .