Είσαι το πιο όμορφο ποίημα που δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω. Ή μήπως μόλις το έγραψα;
Δεν ξέρεις πόσο λίγο είναι για μένα οι πολλές στιγμές μαζί σου.
Σπέρνω απληστία, θέλω να θερίσω κάμπους ολάκερους.
Οι νύχτες που ντύνονται τον έρωτα και η μέρα που μεταφράζει τα κορμιά.
Ποτάμι είσαι, που το βλέπω μόνο εγώ!
Να είμαι το νερό σου!
Δάκρυσα στη σκέψη σου, γαμώ το μουνί σου!
Τα δυο μισά, το άπαν!
Οι όμορφες κοιμούνται νωρίς
γιατί νωρίς ξυπνάνε.
Μετά παίρνουν καφέ στο χέρι
και αγαπάνε.
Όταν αγαπάς, ο χρόνος είναι σχήμα.
3/2/2019
Εμένα η αγάπη μου, επιμένει.
Τόσο χαζή είναι, τόσο όσο την αγαπάω.
Και κάτι χιλιόμετρα παραπάνω.
3/2/2019
5/2/2019
Τα πιο όμορφα χωριά, εμείς τα περπατήσαμε. Την ερημιά τους ευλογήσαμε.
11/2/19
ο δικός μου κόσμος είσαι εσύ, μέσα από τα μάτια σου, εσύ!
Ξεκίνησα να γράφω ένα ποίημα για τους πεζούς ανθρώπους και μου βγήκε σχιστόλιθος.
Είσαι η ανατομία μου!
Είσαι το τζάκι μου!