Επιστημονικό Περιοδικό «ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ έρευνα & εφαρμογές» Τόμος 1, Τεύχος 1, 2017 ISSN:
Η θεώρηση του καρκίνου ως χρόνιας νόσου.
Οι δημογραφικές αλλαγές με τη γήρανση του πληθυσμού στις σύγχρονες
κοινωνίες έχουν σαν αποτέλεσμα την ανάγκη διαχείρισης και αντιμετώπισης
πολλών χρόνιων καταστάσεων σε όλο και περισσότερους ανθρώπους. Τα
περισσότερα συστήματα υγείας όμως είναι κατά κύριο λόγο δομημένα ώστε να
αντιμετωπίζουν οξείες καταστάσεις ενώ λείπει η πρόνοια για μονάδες φροντίδας
πασχόντων από χρόνια νοσήματα.
Τα χρόνια νοσήματα επηρεάζουν την ποιότητα ζωής των ασθενών, των
οικογενειών τους και των κοινοτήτων όπου ζουν. Αποτελούν την κυρίαρχη αιτία
αναπηρίας, νοσηρότητας και θνησιμότητας στις αναπτυγμένες χώρες (Phillips &
Currow, 2010) και αυξάνουν σημαντικά το κόστος παροχής υπηρεσιών υγείας.
Από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, ξεκινώντας κατά κύριο λόγο από τις
Ηνωμένες Πολιτείες, ο καρκίνος άρχισε να χαρακτηρίζεται ως χρόνιο νόσημα: τα
κοινά σημεία μεταξύ όλων των χρόνιων νοσημάτων φαίνεται να είναι η αναπηρία
και ο έντονος πόνος που μπορούν να προκαλέσουν, η δυσχέρεια σε διάφορες
καταστάσεις και ο στιγματισμός (Tritter & Calnan, 2002).
Αυτή η θεώρηση του καρκίνου ως χρόνιας νόσου έχει κάποιες συνέπειες τόσο για
ασθενείς όσο και φροντιστές. Οι χρονίως πάσχοντες αποκτούν πολλές γνώσεις
γύρω από την κατάστασή τους (αναγνώριση πιθανής υποτροπής, πρόληψη,
έγκαιρη αντιμετώπιση) και αυτή η εμπειρία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να
αλλάξει το μερίδιο της συμμετοχής τους στη λήψη αποφάσεων οδηγώντας ακόμη
και σε υπερβολές όπως η εξαρχής απώλεια εμπιστοσύνης στην ιατρική (Sainio,
Eriksson & Lauri, 2001).
9