Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 177

175 OLLA SAN PAIO DE ANTEALTARES • Procedencia: San Paio de Antealtares nº 20, Santiago de Compostela, A Coruña • Lugar de depósito: Museo das peregrinacións e de Santiago • Cronología: Edad Media Plena–Baja • Material: Arcilla • Técnica: Torno • Dimensiones: 14,3 × 18 diámetro boca × 11 cm diámetro base La olla presentada se conoce en el mundo de la investigación como «olla de borde horizontal cóncavo». Esta definición recoge, además de la descripción formal del borde como elemento identificador, una característica funcional basada en la capacidad para poder encajar perfec- tamente una tapadera y así proteger sus contenidos. Este borde cóncavo suele rematar en un labio redondeado o leve- mente apuntado. En cuanto al resto de la pieza, posee un pequeño cuello estrangu- lado, cuerpo globular y base plana. La calidad del procesado de las arcillas y la cocción a mayores temperaturas que la practicada al inicio del medievo redun- dará en unas pastas consistentes, casi de fractura vítrea, que permitirán la elabo- ración de contenedores voluminosos en relación con los grosores de los cuerpos, generalmente inferiores al centímetro, como es el caso de este ejemplar. Para ello resultó necesario el uso del torno rápido o de pie, perceptible a través de las numerosas y finas marcas que deja en los exteriores y, sobre todo, en los interiores de las piezas, y que permite los acabados a través de fuertes alisados exteriores. En la Edad Media se recurre a la coc- ción de piezas en cámaras con ambientes reductores, donde la falta de oxigenación provocará la preponderancia de pastas gri- ses. Este acaba por convertirse en el modo exclusivo de cocer las piezas y terminará OLA SAN PAIO DE ANTEALTARES • Procedencia: San Paio de Antealtares nº 20, Santiago de Compostela, A Coruña • Lugar de depósito: Museo das peregrinacións e de Santiago • Cronoloxía: Idade Media Plena–Baixa • Material: Arxila • Técnica: Torno • Dimensións: 14,3 × 18 diámetro boca × 11 cm diámetro base A ola presentada coñécese no mundo da investigación como ola de bordo horizon- tal cóncavo. Esta definición vén recoller, ademais da descrición formal do bordo como elemento identificador, unha carac- terística funcional baseada na capacidade para poder encaixar perfectamente unha tapadeira e así protexer os seus contidos. Este bordo cóncavo adoita rematar nun beizo redondeado ou levemente apuntado. En canto ao resto da peza, esta posúe un pequeno colo estrangulado, corpo globular e base plana. A calidade do procesado das arxilas e a cocción a maiores temperaturas ca a practicada ao inicio do medievo redundará nunhas pastas consistentes, case de frac- tura vítrea, que permitirán a elaboración de contedores voluminosos en relación cos grosores dos corpos, xeralmente infe- riores ao centímetro, como é o caso deste exemplar. Para iso resultou necesario o uso do torno rápido ou de pé, perceptible a través das numerosas e finas marcas que deixa nos exteriores e, sobre todo, nos interiores das pezas, que permite os acabados a través de fortes alisados exteriores. Na Idade Media recórrese á cocción de pezas en cámaras con ambientes reduto- res, onde a falta de osixenación provocará a preponderancia de pastas grises. Acaba por converterse no xeito exclusivo de cocer as pezas e acabará definindo a cerámica común medieval co alcume de «gris».