Mi primera publicacion Catálogo de Pensar coas mans | Page 177
175
OLLA SAN PAIO DE
ANTEALTARES
• Procedencia: San Paio de Antealtares
nº 20, Santiago de Compostela, A Coruña
• Lugar de depósito: Museo das
peregrinacións e de Santiago
• Cronología: Edad Media Plena–Baja
• Material: Arcilla
• Técnica: Torno
• Dimensiones: 14,3 × 18 diámetro boca × 11
cm diámetro base
La olla presentada se conoce en el mundo
de la investigación como «olla de borde
horizontal cóncavo». Esta definición
recoge, además de la descripción formal
del borde como elemento identificador,
una característica funcional basada en
la capacidad para poder encajar perfec-
tamente una tapadera y así proteger sus
contenidos. Este borde cóncavo suele
rematar en un labio redondeado o leve-
mente apuntado. En cuanto al resto de la
pieza, posee un pequeño cuello estrangu-
lado, cuerpo globular y base plana.
La calidad del procesado de las arcillas
y la cocción a mayores temperaturas que
la practicada al inicio del medievo redun-
dará en unas pastas consistentes, casi de
fractura vítrea, que permitirán la elabo-
ración de contenedores voluminosos en
relación con los grosores de los cuerpos,
generalmente inferiores al centímetro,
como es el caso de este ejemplar.
Para ello resultó necesario el uso del
torno rápido o de pie, perceptible a través
de las numerosas y finas marcas que
deja en los exteriores y, sobre todo, en
los interiores de las piezas, y que permite
los acabados a través de fuertes alisados
exteriores.
En la Edad Media se recurre a la coc-
ción de piezas en cámaras con ambientes
reductores, donde la falta de oxigenación
provocará la preponderancia de pastas gri-
ses. Este acaba por convertirse en el modo
exclusivo de cocer las piezas y terminará
OLA SAN PAIO DE
ANTEALTARES
• Procedencia: San Paio de Antealtares
nº 20, Santiago de Compostela, A Coruña
• Lugar de depósito: Museo das
peregrinacións e de Santiago
• Cronoloxía: Idade Media Plena–Baixa
• Material: Arxila
• Técnica: Torno
• Dimensións: 14,3 × 18 diámetro boca × 11
cm diámetro base
A ola presentada coñécese no mundo da
investigación como ola de bordo horizon-
tal cóncavo. Esta definición vén recoller,
ademais da descrición formal do bordo
como elemento identificador, unha carac-
terística funcional baseada na capacidade
para poder encaixar perfectamente unha
tapadeira e así protexer os seus contidos.
Este bordo cóncavo adoita rematar nun
beizo redondeado ou levemente apuntado.
En canto ao resto da peza, esta posúe un
pequeno colo estrangulado, corpo globular
e base plana.
A calidade do procesado das arxilas
e a cocción a maiores temperaturas ca a
practicada ao inicio do medievo redundará
nunhas pastas consistentes, case de frac-
tura vítrea, que permitirán a elaboración
de contedores voluminosos en relación
cos grosores dos corpos, xeralmente infe-
riores ao centímetro, como é o caso deste
exemplar.
Para iso resultou necesario o uso do
torno rápido ou de pé, perceptible a través
das numerosas e finas marcas que deixa
nos exteriores e, sobre todo, nos interiores
das pezas, que permite os acabados a
través de fortes alisados exteriores.
Na Idade Media recórrese á cocción de
pezas en cámaras con ambientes reduto-
res, onde a falta de osixenación provocará
a preponderancia de pastas grises. Acaba
por converterse no xeito exclusivo de cocer
as pezas e acabará definindo a cerámica
común medieval co alcume de «gris».