sayma ; sevgisiz ve aşksız bir insan ölüdür , o yaşarken ölmüştür ..” Fakat insanın bir yere bir sevgisi , bir muhabbeti varsa o insan diri sayılır . Bu nedenle gönül diliyle , gönülden , sevgiyle aşkla yapılan muhabbetler daima insanın içini ısıtır , ferahlık verir .
“ Evin içindeki âşıklar , sevgilinin cemali çırağına pervanedirler . Gönül , seninle nurlanan yere , belâlardan sana siperlerden olanların meclisine , sana canlarında yer verenlerin , seni şaraplarla dopdolu bir kadeh haline getirenlerin yanına git ! Onların canlarında yurt kur ; ey aydın dolunay , gökyüzünde mekân tut ! Onlar , sana sırları belirtmek için Utarit gibi gönül defterini açarlar .”
( Mesnevi , II / 2575 )
83