"MENQ" (We) magazine. 22 | Page 92

անկախ երկրի պատանին Մերի Խաչատրյան / ՀՀ Գեղարքունիքի մարզ Ինչ է ինձ հա­մար նշա­նա­կո­ւմ ան­կախ Հայաս­տա­նի քա­ղա­քա­ցի լի­նե­լ ը Ես մի­նչ ի մահ, կա­խա­ղան, Մի­նչև ա­նա­րգ մա­հու սյո­ւն Պի­տի գո­ռամ, պիտ կրկ­նեմ­ Ան­դա­դար ա­զա­տու­թյո­ւն…­ Ես հայ եմ, ապ­րո­ւմ եմ ան­կախ Հայաս­տա­նո­ւմ, ո­րը ձե­ռք է բեր­վել դա­րա­վոր պայ­քա­րի շնոր­հիվ: Քա­նի˜ սե­րո­ւնդ­ներ աչ­քե­րը հա­ռած ա­պա­գային ե­րա­զել են այն ան­կա­խու­թյան մա­սին, որն ու­նեմ ես:­ Ես եր­ջա­նիկ սե­րն­դին եմ պատ­կա­նո­ւմ, ես տես­նո­ւմ եմ ան­կա­խու­թյու­նը, ես վայե­լո­ւմ եմ ան­կա­խու­թյու­նը: Ծա­նո­թա­նա­լով հին հայ­կա­կան պատ­մու­թյա­նը՝ սի­րտս ծվեն-ծ­վեն է լի­նո­ւմ` հաս­կա­նա­լով, որ ինձ նման շատ սե­րո­ւնդ­ներ կե­ ղեք­վել են ստր­կա­կան լծի տակ: Հո­գիս խն­դ ու­թյա­մբ է լց­վո­ւմ, երբ մտա­ծո­ւմ եմ, որ այդ օ­րե­րը մնա­ցել են ան­ցյա­լո­ւմ և դար­ ձել տխո­ւր պատ­մու­թյո­ւն, ո­րը մո­ռա­նալ չի լի­նի­…: ­Մի­շտ էլ դժ­վա­րու­թյա­մբ ձե­ռք բեր­ված հաղ ­թա­նա­կն ան­գին է ու ան­կրկ­նե­ լի: Գու­ցե այդ­քան չգ­նա­հա­տե­ի­նք ան­կա­խու­թյու­նը, ե­թե չզ­գայի­նք այն չու­նե­նա­լու դժ­բախ­տու­թյու­նը:­ Ես, ինչ­պես նաև յու­րա­ քան­չյո­ւր հայ, պար­տա­վոր եմ կյան­քիս գնով պահ­պա­նել մեր նախ­նի­նե­րի ձե­ռք բե­րած ան­կա­խու­թյու­նը:­ Ես եր­ջա­նիկ եմ, որ ապ­րո­ւմ եմ ան­կախ Հայաս­տա­նո­ւմ, որ այս երկ­րի ա­զատ քա­ղա­քա­ցի եմ: Իսկ ին­չո­ւ՞ եր­ջա­նիկ չլի­նեմ, չէ որ ա­մ են ա­ռա­վոտ արթ­նա­նո­ւմ եմ ա­զատ ար­ևի ոս­կե­շող ճա­ռա­գայթ­նե­րից, շն­չո­ւմ ան­կա­խու­թյան բույ­րը: Չէ որ ան­ցել են այն օ­րե­րը, երբ ա­րյո­ւն էր կա­թո­ւմ ար­ևից, տա­ռա­պա­նք կար քա­մու շն­չո­ւմ: ­Հայաս­տա­նը մե­րն է, մե­նք պար­տա­վոր ենք պայ­քա­րել նրա ան­կա­խու­ թյան հա­մար, քա­նի˜ սե­րո­ւնդ­ներ դեռ սպա­սո­ւմ են նրան, քա­նի սե­րո­ւնդ­ներ դեռ պե­տք է եր­գեն նրա ա­զա­տու­թյու­նը: Ծաղ­կիր՛, Հայաս­տա՛ ն, դու դեռ ան­ցնե­լու ճա­նա­պա­րհ ու­նե­ս…: 2 (22) 2013 92