Jadwiga została ujęta przez Niemców podczas jednej z największych ulicznych łapanek w Warszawie 15 stycznia 1943 r. Część zatrzymanych, w tym Jadwigę, przewieziono do więzienia gestapo na Pawiaku. W pisanym później dzienniku tak wspominała tamten moment - Byłyśmy wtedy pewne, że jedziemy na Skaryszewską. Dziury w plandece powiedziały nam jednak co innego, zobaczyłyśmy przez nie, że mijamy Plac Teatralny i wjeżdżamy na Bielańską. Czyżby na Pawiak?
Z Pawiaka 17 stycznia, razem z innymi, znalazła się w transporcie do obozu koncentracyjnego na Majdanku w Lublinie. Dotarła tam dzień później. W drodze z Pawiaka Jadwiga wyrzuciła przygotowaną wcześniej kartkę, mając nadzieję, że trafi ona do rodziny. Dopiero dziś wiemy, że tak się stało. Bliscy przez wiele tygodni czynili starania, żeby ustalić miejsce pobytu Jadwigi. Nastolatka po pewnym czasie skontaktowała się z siostrą Haliną i poinformowała, gdzie się znajduje. W Dzienniku nie ma zbyt wielu wzmianek na temat korespondencji Jadwigi z rodziną. Mogło to wynikać z obawy dziewczyny o bezpieczeństwo najbliższych, gdyby grypsy dostały się w ręce Niemców.
W pierwszych tygodniach uwięzienia w KL Lublin Jadwiga, tak jak jej koleżanki, wykonywała sporadycznie różne prace o charakterze porządkowym w swoim baraku i jego otoczeniu. Grupę więźniarek z łapanki, w której znajdowała się Ankiewicz, włączono do ewidencji obozu dopiero 24 lutego 1943 r. Wtedy to przydzielono im obozową odzież i nadano Jadwidze numer więźniarski – 5322.
Jadwiga zaprzyjaźniła się z czterema młodymi dziewczętami: Krystyną Gontarską, Marią Turkowską, Janiną Nowacką i Mieczysławą Strawińską. Żartobliwie mówiono o nich „pięcioraczki majdaniarskie”.
8 marca Jadwiga wraz z koleżankami rozpoczęła pracę w obozowej pralni, która mieściła się na tzw. I międzypolu – ogrodzonej drutem kolczastym przestrzeni pomiędzy polami więźniarskimi nr I i II. Pralnia sąsiadowała z budynkiem, w którym składowano zwłoki ofiar, a także z tzw. starym krematorium. Była przez to szczególnym punktem obserwacyjnym.