– Ofiary Holokaustu są upamiętniane imiennie, podczas gdy kwestia upamiętnienia nazistowskich ofiar cierpiących na niepełnosprawności fizyczne i psychiczne pozostaje niepełna – powiedział Paul Weindling.
Dalszą część konferencji poświęcono okupacji Europy Zachodniej i Wschodniej. Sytuację na zachodzie przedstawiono w oparciu
o przykład Francji i Holandii. Mimo że w Holandii nie miały miejsca centralnie sterowane zabójstwa pacjentów psychiatrycznych, Cecile aan de Stegge podkreśliła ekstremalnie wysoki wskaźnik śmiertelności w szpitalach psychiatrycznych – ponad 10%, podczas gdy wskaźnik śmiertelności populacji holenderskiej osiągnął w tym samym okresie w latach 1940–1945 zaledwie około 2,5%. Pacjentów, lekarzy i personel medyczny pochodzenia żydowskiego deportowano, a większość z nich została zamordowana. Sytuacja we Francji przedstawiała się podobnie – wskaźnik śmiertelności pacjentów psychiatrycznych wyraźnie wzrósł w związku z ich głodzeniem. Isabelle von Bueltzingsloewn wytłumaczyła jednak, że nie odnaleziono wzmianki o celowym mordowaniu osób z niepełnosprawnościami poprzez głodzenie.
Zupełnie inaczej sytuacja przedstawiała się na okupowanych terenach Europy Wschodniej, co ukazały prezentacje poświęcone Czechom i Morawom, Polsce oraz krajom bałtyckim. Jeśli chodzi
o Czechosłowację, Michal Simunek wskazał, iż niemieccy okupanci rozróżniali mieszkańców pochodzenia niemieckiego, objętych akcją T4 i w jej wyniku zamordowanych w Hartheim i Pirna-Sonnenstein oraz osoby pochodzenia czeskiego, które zostały wykluczone.
Miejsce Pamięci Camp des Milles (Fotografie do artykułu: Fondation du Camp des Milles – Mémoire et Éducation)
Wszystkie fotografie w artykule: IHRA