Jakie jest Państwa podejście do pisania? Czym jest dla Państwa prezentowanie faktów oraz wzbudzanie zainteresowania czytelników?
Celine Uwineza powiedziała, iż najważniejszym elementem jest „autentyczność w prawdzie”. Połowa jej książki została napisana z perspektywy dziesięciolatki, a więc czytelnik zyskuje obraz tego, jak autorka postrzegała ludobójstwo wtedy, gdy do niego dochodziło. Pisarka docenia również fakt, iż pisanie z perspektywy dziecka prezentuje większą wartość w kontekście wykorzystania tekstu do celów edukacyjnych. Ponadto Uwineza postanowiła sobie, iż pokaże jasno, że wskutek ludobójstwa mieszkańcy Rwandy ginęli z rąk innych mieszkańców Rwandy oraz że każdy posiada w sobie zarówno pozytywne, jak i negatywne cechy. Podjęła także próbę rozpoczęcia dialogu na temat zespołu stresu pourazowego oraz depresji, a także tego, jak ważne jest zdrowie psychiczne.
Artur Domosławski mówił o wieloaspektowości swojej książki: „zawiera ona elementy bieżących wydarzeń, a więc ma charakter dziennikarski, lecz również eseju, opowieści, a czasem dramatu”. Większość z pozycji autorstwa Domosławskiego odnosi się do historii poszczególnych osób, co oznacza, że należy dla czytelnika stworzyć „kompletny świat”, dzięki któremu będzie on w stanie pojąć kontekst i narrację. Ważne jest również jednak, by trzymać się faktów oraz pozwolić ludziom zrozumieć, jak poważne były opisywane przypadki.
Na koniec Hanka Grupińska powiedziała, iż pisząc o Holokauście kierowała się jedną zasadą: „Byłam ich uchem oraz rękoma”. Postawiła sobie za cel używać języka tych, którzy z nią rozmawiali, nawet jeśli czasem skutkowało to rozbieżnościami w relacjach z tych samych wydarzeń. Z drugiej strony pisarka cały czas stara się wypracować najlepszy sposób pisania na temat Tybetańczyków, szczególnie z uwagi na fakt, że pochodzi z zupełnie innej części świata.
Pytania zadawane przez publiczność dotyczyły takich zagadnień, jak pisanie w językach ojczystych; idea przebaczenia, a także dziennikarskich sprawozdań z ludobójstwa w Rwandzie.