Zamilkłam w szczególności w Dernau, a jednocześnie to miejsce rozbudziło wszystkie moje zmysły. Widziałam ogrodzenie z drutu kolczastego, które odgradzało go od świata, gdy był bliski śmierci. Słyszałam świerszcze i wszechobecny śpiew ptaków. Wydawało mi się, że w Polsce śpiewają one inaczej niż w USA. Zastanawiałam się, czy ojciec był w stanie usłyszeć wodę płynącą w potoku otaczającym obóz. Czy widział wysokie, potężne drzewa? Jego ocalenie było wypadkową woli, intuicji, odrobiny szczęścia i cudu.
Ojciec poprosił mnie, bym opowiedziała jego historię, gdy był już u kresu swojego życia.
Podeszłam do tego zadaniowo. Jako że jestem z drugiego pokolenia ocalonych, prawdopodobnie
jest to powód mojego istnienia. Stworzyłam krótki film zatytułowany Survivor: My Father’s Ghosts oraz esej fotograficzny, który ma stać się książką. To są moje listy miłości do niego.
Pozostałości wojny fascynują mnie, mimo że widmo ciemności z przeszłości mojego ojca
prześladuje mnie, odkąd miałam dziesięć lat. Usiłuję zrozumieć, jak człowiek mógł tak nieludzko zachowywać się w stosunku do drugiego człowieka. Teraz rozumiem, że nigdy tak naprawdę nie pojmę, co przytrafiło się mojej rodzinie, ale moje podróże do Polski i Niemiec pomagają mi samej w odnajdywaniu odpowiedzi na moje pytania.
***
Hannah Kozak urodziła się w Los Angeles. Jej ojciec był Polakiem, ocalałym z Holokaustu, matka pochodziła z Gwatemali. W wieku dziesięciu lat dostała od ojca aparat Kodak Brownie i zaczęła instynktownie rejestrować obrazy psów, kwiatów, rodziny i przyjaciół, które wydawały się szczere i prawdziwe.
Jako nastolatka dorastająca w Los Angeles, Hannah zakradała się na plany filmowe i robiła zdjęcia przy Aniołkach Charliego, Starsky i Hutch, sprzedając zdjęcia gwiazd do magazynów filmowych i odkrywając świat, który był daleki od rzeczywistości.
Hannah została uhonorowana nagrodą Julia Margaret Cameron dla kobiet-fotografików w 2013 r. Wystawiała w Maladze, Hiszpanii i Berlinie, Niemczech, a także na licznych wystawy zbiorowe w Stanach Zjednoczonych.