Έρχονται εκείνες οι στιγμές που αναρωτιόμαστε γιατί-γιατί σε μας, σκεπτόμενοι για άλλη μια φορά εγωιστικά και παράλογα. Δεν μετανιώνουμε ειλικρινώς για ότι συμβαίνει , παρά μόνο εκείνη την στιγμή, που έτσι και αλλιώς, δεν μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά γιατί είναι κάτι πέρα από τις δυνάμεις μας...
Και οι μέρες περνάνε. Οι μήνες, τα χρόνια. Και έρχεται η πραγματικά δύσκολη στιγμή του απολογισμού. Και εκεί δεν μπορούμε να κρυφτούμε από κανέναν. Ούτε καν από τον ίδιο μας τον εαυτό. Και τότε απορούμε, αναλογιζόμενοι σε τι μόρφωμα έχουμε εξελιχθεί. Αλλά είναι πλέον αργά.
Οι μέρες που περάσανε, μέρες γιορτών για τους περισσοτέρους από εμάς, ήταν για άλλους μέρες θλίψης και οργής. Σε όλο τον κόσμο άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά, νέα παιδιά χάνονται στους δρόμους, αιματηροί πόλεμοι μαίνονται σε πολλές περιοχές της Υφηλίου. Ένας χρόνος έφυγε και ένας νέος χρόνος ήρθε. Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τις προτεραιότητες μας, τις συνήθειες και τις ετσιθελικές σκέψεις μας.
Ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως κάθε στιγμή που περνάμε σε αυτή την ζωή θα πρέπει να εμπεριέχει μέσα της ουσία, αγάπη και ανθρωπιά. Ένα βήμα την φορά. Έστω μισό. Αρκεί να κάνουμε στο τέλος της ημέρας ένα βασικό ερώτημα στον αυτό μας: "Έκανα κάτι για την ψυχή μου σήμερα?"
Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε ένα νέο παιδί που έφυγε νωρίς...