Μέσα σε όλο αυτό το ανελέητο κυνήγι των ματαιόδοξων καταστάσεων που μας περιβάλλουν, αφήνουμε στην άκρη τα πιο σημαντικά πράγματα που θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα μας. Ξεχνάμε να λέμε σ 'αγαπώ σε αυτούς που μας νοιάζονται και αποτελούν κομμάτι της ύπαρξης μας, τσακωνόμαστε για "ψύλλου πήδημα", λησμονούμε φίλους και συγγενείς, αναλωνόμαστε στα υλικά προβλήματα που μας προκύπτουν και δε δίνουμε βάση σε αυτά που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, βελτιώνοντας την πνευματική μας κατάσταση. Πατάμε επί... πτωμάτων για την δική μας ανέλιξη στον χώρο εργασίας μας, λοιδωρούμε και κοροϊδεύουμε συνανθρώπους μας απλά για να...σπάμε πλάκα, αδιαφορούμε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας όταν δεν μας ακουμπάνε.
Και έρχονται μερικές στιγμές που όλα αλλάζουν. Και που τότε κατανοούμε τα λάθη, τις παραλείψεις και την άσχημη συμπεριφορά μας. Που παρακαλάμε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, αλλά πλέον είναι πολύ αργά. Που χάνουμε ανθρώπους, χωρίς να τους έχουμε πει όλα αυτά που νιώθαμε για αυτούς, γιατί απλά δεν προλαβαίναμε η δεν θεωρούσαμε απαραίτητο να κάνουμε.