Գուցե 1980-ական թթ. տնտեսական կտրուկ զարգացման
տարիներին ճարտարապետության շատ մեծ հաջողություններն ու
ճարտարապետական համբավից
հանրահայտ ճարտարապետի
(starchitect) անցումը հանգեցրին տեսության կլանմանը: 1960-ականների
վերջերին ճարտարապետության աշխարհ մուտք գործող սերունդը
բերեց ճարտարապետությունը կենտրոնական բեմահարթակ և այն
գրավիչ դարձրեց քաղաքական գործիչների և լայն հասարակության
համար: Սակայն այն նաև գաղութացրեց տեսական մտորումների
ոլորտն ու անկախ քննադատությունը: Տեսական խորհրդածությունն
ընկրկեց և մնաց հռետորաբանության և ինքնաօրինականացման
ստվերում: Որպես հետևանք՝ ճարտարապետության տեսությունը
պարփակվեց մի ոլորտի մեջ, որին վնաս չէր կարող պատճառել: Այնպիսի
տպավորություն է, կարծես մեկը ոսկոր է նետել շների առջև՝ շեղելու
դրանց ուշադրությունը կամ դրանց զբաղված պահելու նպատակով:
Այդ կերպ և ճարտարապետության տեսությունը ներքաշվեց այս երկու
անլուծելի խնդիրների միջև:
Ճարտարապետի ճանաչվածությունը՝ որպես մի մարդու, ով կարող է
իրագործել մեծածավալ նախագծեր աշխարհի տարբեր անկյուններում,
հանգեցրին տեսական մտորումների արժեզրկմանը: 1970-ականներին
ճարտարապետի կարգավիճակը մեծապես որոշվում էր նրանով, թե ինչ
նա չի կառուցել, իսկ արդեն 1980-ականներից ի վեր այդ կարգավիճակը
սկսեց որոշվել նրա կառուցած աշխատանքներով: Սակայն մենք
վստահ չենք, որ տեսությունն այլևս գոյություն չունի: Միգուցե այն
գտնվում է լատենտ վիճակում, հազիվ թե տեսանելի է մարդկանց,
բայց ուժ է հավաքում՝ կրկին վերադառնալու: Կամ միգուցե այն
կրկին վերադարձել է: Գուցե այն փոխել է իր արտահայտման ձևն ու
գործում է ակադեմիական անտեսանելի շարքերում, դատարաններում՝
երդվյալ ատենակալների հանդիպումների ժամանակ, դրսևորվում
է ակտիվիզմում , արտահայտվում ամսագրերում, համացանցի
բլոգերում և առօրյա բամբասանքներում: Գուցե այն դուրս է եկել