Parmak uçlarında yaşadıkları bu aşk, Fransız Kafka’ nın sonu olacaktı. Fakat kadın yeniden doğacaktı. Ama bu doğasına uygun bir doğum değil, nitekim sezaryen olacaktı. Bu ameliyatı ancak ve ancak Fransız yapabilirdi. Çünkü o sol göğsüne yatırdığı Tanrı’ nın yok edici değil onarıcı olduğuna inanmaya başlamıştı. Kadının gözlerinden içeri daldığı o gece bir sonun başlangıcı olacaktı.
Fransız, güzel sevmişti kadını. Gürültülü ama içten. Ceketini koluna asmak istediği anda kadın onu durdurdu. Ve dudaklarına ölümcül bir zehir kondurdu. Hayatta kalma içgüdüsü Fransız’ ı alt üst etse de zehre boyun eğdi. Kadından gelen ölümü kabul etti ve kucakladı. Kadın, sonradan keşke dememek için gözyaşlarını o anda döktü. Fransız Kafka, o yatakta, o çarşafın üstünde, o kadının kolları arasında huzurlu bir ölüme çekildi.
10
Kadın gözyaşları dindiğinde yeni bir dünyaya açılan kapıdan dışarı çıktı. Nereye gideceğini bilmediği halde ruhu onu yeşertecek gibiydi. Yollarda hata olmadığını biliyordu. Hata seçimlerdeydi. Ettiği küfürler, endişeli bakışları, sinirli tavırları onu karnındaki kız çocuğuna götürdü. Kadın, kalbini kürtaj ettirse de kız çocuğuna bakışsız bir yol çizdi. Osho’ nun şu sözlerini bir kez daha hatırladı:‘‘ Çünkü hayat olması gerektiği gibi değil olduğu gibidir.’’