Parmak uçlarında yaşadıkları bu aşk , Fransız Kafka ’ nın sonu olacaktı . Fakat kadın yeniden doğacaktı . Ama bu doğasına uygun bir doğum değil , nitekim sezaryen olacaktı . Bu ameliyatı ancak ve ancak Fransız yapabilirdi . Çünkü o sol göğsüne yatırdığı Tanrı ’ nın yok edici değil onarıcı olduğuna inanmaya başlamıştı . Kadının gözlerinden içeri daldığı o gece bir sonun başlangıcı olacaktı .
Fransız , güzel sevmişti kadını . Gürültülü ama içten . Ceketini koluna asmak istediği anda kadın onu durdurdu . Ve dudaklarına ölümcül bir zehir kondurdu . Hayatta kalma içgüdüsü Fransız ’ ı alt üst etse de zehre boyun eğdi . Kadından gelen ölümü kabul etti ve kucakladı . Kadın , sonradan keşke dememek için gözyaşlarını o anda döktü . Fransız Kafka , o yatakta , o çarşafın üstünde , o kadının kolları arasında huzurlu bir ölüme çekildi .
10
Kadın gözyaşları dindiğinde yeni bir dünyaya açılan kapıdan dışarı çıktı . Nereye gideceğini bilmediği halde ruhu onu yeşertecek gibiydi . Yollarda hata olmadığını biliyordu . Hata seçimlerdeydi . Ettiği küfürler , endişeli bakışları , sinirli tavırları onu karnındaki kız çocuğuna götürdü . Kadın , kalbini kürtaj ettirse de kız çocuğuna bakışsız bir yol çizdi . Osho ’ nun şu sözlerini bir kez daha hatırladı : ‘‘ Çünkü hayat olması gerektiği gibi değil olduğu gibidir .’’