Çıkarıp beynimi çöpe atıyorum. Uşağımdan yenisini hazırlamasını istemek için zili çalıyorum. Biraz sonra uşak geliyor fakat konuşamıyorum. Önce, ağzımı çıkardığımı hatırlamadığım şaşırıyorum, sonra da beynim olmadan bunları nasıl düşünebildiğime. Ve ardından, uşağa elimle her zamankinden işareti yapıp gözlerimi kapatıyorum.
Hayat böyle daha güzel çocuklar.
11
Fotoğraf: Elif Eren