BIOGRAM ARTYSTY ORAZ ANALIZA TWÓRCZOŚCI
Adam Marczyński urodził się w 1908 roku w Krakowie. Z tym miastem związany był przez większość życia. Od 1929 roku studiował na tamtejszej Akademii, w pracowniach Władysława Jarockiego i Ignacego Pieńkowskiego. Jeszcze podczas studiów wystawiał, między innymi z założoną w 1931 roku tzw. pierwszą Grupą Krakowską. Do najbliższych osób artysty należeli m. in. Maria Jarema, Sasza Blonder, Jonasz Stern.
Po zakończeniu wojny twórca związał się z rodzimą uczelnią. Wykładał na niej niemal do końca życia. Marczyński należał również do reaktywowanej Grupy Krakowskiej, choć nie zawsze wyznawał podobne poglądy na sztukę co inni członkowie( m. in. często popadał w konflikty z Tadeuszem Kantorem).
Twórca zajmował się malarstwem, ale również rysunkiem, grafiką, ilustracją książkową, realizował scenografie teatralne. Był również głównym projektantem i realizatorem polichromii kościelnych w Nowym Wiśniczu, Tarnowie, Brzesku, Sokołowie Małopolskim. Wielokrotnie wystawiał swoje prace na pokazach międzynarodowych, m. in. na słynnym dla Polski Biennale w Wenecji w 1956 roku.
Plastyk zmarł w rodzinnym mieście w 1985 roku. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, muzeów w Radomiu, Wrocławiu i Zachęcie warszawskiej. specjalnie skonstruowanych mechanizmów. Z czasem twórca modyfikował formy i barwy owych asamblaży, starał się dopasowywać je do otoczenia, w których je pokazywał. W cyklu Refleksów Zmiennych, które wykorzystywały formę wspominanych kasetonów, artysta pokrył obiekty srebrną farbą, za sprawą której powstawały efektowne złudzenia optyczne. Na słynnym pokazie w Osiekach w 1970 roku swoje konstrukcje, „ kasetony”, poukrywał w lesie, wśród konarów drzew, nawiązując dialog z naturą. Akcje na sympozjum rozpoczęły cykl nazywany przez Marczyńskiego
Interwencjami i odgrywał je w różnorodnym, ale zawsze naturalnym otoczeniu. Twórcę fascynowały przede wszystkim ruch, światło i kolor. Ruch powstawał zazwyczaj przy udziale widza, który przy dziełach Marczyńskiego nie powinien być bierny. Znaczeń dodawał dziełom przypadek sprowokowany przez nieprzewidywalne zachowanie publiczności.
Poza działalnością wystawienniczą, Marczyński był również doskonałym grafikiem i ilustratorem. W swoim warsztacie tworzył liczne monotypie, w których bawił się techniką, prowadził rozważenia o formie. Nawiązywały one do podobnych zagadnień co obrazy plastyka. W działalności ilustratorskiej ujawniał doskonały warsztat rysownika, poczucie humoru i umiejętność syntezy w przedstawieniu narracyjnym.
Adam Marczyński fascynował się i twórczo przetwarzał tendencje sztuki awangardowej z międzynarodowych salonów. Pierwsze prace artysty związane są z kubizmem i koloryzmem. Twórca dążył do geometryzacji form podkreślał kolory i podpatrzone kształty przede wszystkim w swoich martwych naturach i pejzażach.
W latach 50., po reaktywacji Grupy Krakowskiej prace Marczyńskiego były bliskie estetyce innych członków grupy. Malarza fascynowały surrealne wizje w stylu Paula Klee czy Joana Miró. W dziełach tych twórca po raz kolejny stosowały bogatą kolorystykę, a niektóre z kompozycji zdają się nawiązywać do „ organicznej abstrakcji”, jakby elementów podpatrzonych w organicznych strukturach natury, obrazach ujrzanych pod mikroskopem.
Prace Marczewskiego z lat 60. cechują nawiązania do malarstwa materii, ale też powrót do geometrii. Równocześnie z Tadeuszem Kantorem tworzył „ obiekty-obrazy”. Dzieła Marczyńskiego rozwijały jednak odmienne idee. Artysta nazwał powstałe prace
Konkretami. Pisał, że powstanie ich związane było z „ potrzebą zademonstrowania i zakomunikowania o niemożności wyrażeniach tych rzeczy, których był i jest świadkiem”. Dołączanie do płótna drobnych elementów organicznych, blaszek, po prostu śmieci, związane było z porządkowaniem, kolekcjonowaniem najprostszych elementów świata i nadaniem im rytmu.
Od lat 70. Marczyński tworzył prace przygotowane do interakcji z widzem. Rytmiczne, estetyczne elementy przypominały niewielkie kwadraty, prostopadłościany, które można było otwierać i zamykać za pomocą
80