BIOGRAM ARTYSTY
Stanisław Ignacy urodził się 24 lutego 1885 roku w Warszawie, w kamienicy przy ul. Hożej 11, w artystycznej rodzinie Witkiewiczów, charakteryzującej się głębokimi tradycjami patriotycznymi. Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. „ stylu zakopiańskiego” w architekturze polskiej – Stanisław Witkiewicz herbu „ Nieczuja”, matką – Maria z Pietrzkiewiczów herbu „ Ostoja”, nauczycielka muzyki.
W 1890 roku cała rodzina przeniosła się na stałe do Zakopanego, głównie z powodów zdrowotnych ojca. W 1891 roku, już w stolicy Tatr, odbył się chrzest małego Stanisława Ignacego, a jego rodzicami chrzestnymi zostali Helena Modrzejewska oraz Jan Krzeptowski-Sabała.
Chłopiec nie chodził do szkoły. Ojciec, zagorzały przeciwnik szkolnictwa, organizował mu prywatne lekcje oraz pozwalał, by syn rozwijał się w tych kierunkach, które go interesowały. A pasji miał wiele. Od małego przejawiał różnorodne zdolności artystyczne, początkowo głównie malarskie i muzyczne. Równie szybko jednak nauczył się pisać i podjął swoje pierwsze próby pisarskie – stworzył całą serię „ dramacików” napisanych i samodzielnie wydrukowanych w 1893 roku, czyli w wieku zaledwie ośmiu lat.
W 1897 roku Stanisław Ignacy zdał egzamin do drugiej klasy szkoły regularnej we Lwowie. Na zajęcia jednak nadal nie uczęszczał – uczył się samodzielnie w domu w Zakopanym, zdając tylko egzaminy semestralne. W tym czasie odkrył fotografię, która towarzyszyła mu już od tej pory przez większą część życia.
Od 1900 roku wakacje spędzał u ciotki na Litwie – tam malował i fotografował. Zaczął interesować się filozofią, czego wyrazem są jego rozprawki, których zbiór znalazł się w pierwszej publikacji Marzenia improduktywa: dywagacja metafizyczna.
W 1904 roku Ignacy Witkiewicz wyjechał do Włoch, odwiedzając po drodze Wiedeń i Monachium, gdzie zwiedził wiele galerii, zapoznając się z malarstwem europejskim. Niewątpliwie podróż ta wpłynęła na jego decyzję, niepochwalaną przez ojca, o przeprowadzce w 1905 roku do Krakowa i podjęciu studiów na Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Józefa Mehoffera. Uczył się dorywczo przez pięć lat.
Kolejna podróż, tym razem do Paryża w 1908 roku, przyniosła dalsze zmiany w jego twórczości malarskiej. W miejsce tworzonych do tej pory pejzaży pojawiły się pierwsze „ potwory” oraz portrety. Oczywiście cały czas interesował się tym, co dzieje się w sztuce światowej i nie pozostawał na to obojętny. Parokrotnie odwiedził Włochy( do Lovrany przeniósł się Witkacy senior), w maju 1911 roku pojechał ponownie do Paryża, poznając kubizm. Zatrzymał się na jakiś czas w Bretanii u Władysława Ślewińskiego, doświadczając syntetyzmu, później w Londynie u Bronisława Malinowskiego.
Lata 1912— 1913 spędził w Zakopanym. Poddał się wówczas psychoanalizie pod kierunkiem doktora Karola de Beaurain, który wmówił mu kompleks embriona. W konsekwencji Stanisław Ignacy przyjął pseudonim „ Witkacy”, co miało symbolizować artystyczne wyzwolenie się spod opieki znanego ojca.
Skomplikowane były zawsze relacje artysty z kobietami. Pierwszą jego wielką miłością była aktorka Irena Solska. Wynikiem tej znajomości stała się powieść
Witkiewicza 622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta, napisana w latach 1909— 1911.
Kolejną miłością została poznana w Zakopanym Jadwiga Janczewska, która 21 lutego 1914 roku popełniła samobójstwo strzałem prosto w serce, zostawiając narzeczonego pogrążonego w głębokiej depresji.
118