OPIS OBRAZU
Marek Włodarski należał do czołowych przedstawicieli awangardy lwowskiej okresu międzywojennego. Jego kameralna i liryczna, a także w założeniu antyestetyczna, twórczość kształtowała się głównie pod wpływem malarstwa Fernanda Légera i francuskiego surrealizmu.
Ważny wpływ wywarła na niego także sztuka krakowskich formistów, którzy jako pierwsi polscy artyści wypowiedzieli walkę z akademizmem i młodopolską stylizacją. Ich poszukiwania skierowały uwagę Włodarskiego na takie zjawiska jak kubizm i futuryzm, z którymi szerzej miał okazję zapoznać się w Paryżu. Zanim jednak Włodarski zetknął się ze sztuką nowoczesną we Francji, malował obrazy przypominające w poetyce płótna Marca Chagalla. Podobieństwo jest przypadkowe, ponieważ Włodarski nie miał okazji zapoznać się w tym czasie z dorobkiem mistrza z Witebska. Był zafascynowany naiwną sztuką prowincjonalną i jarmarcznym folklorem.
Silne wrażenie wywarły na nim także kontakty osobiste z przywódcą surrealistów André Bretonem oraz z André Massonem. W 1927 roku wystawiał po raz pierwszy swoje prace w galerii Au Sacre du Printemps. Sztuka surrealistyczna nie przemawiała jednak do niego w pełni, nie godził się na jej literackość i erotyzm, a także zbyt dużą konkretyzację przedmiotu.
Kompozycje Włodarskiego charakteryzowało zrównanie i przemieszanie przedmiotów między sobą, przedmiotów i figur, bez żadnej hierarchii ważności. Czuć w nich było echo surrealizmu, ale świat poetycki był jego własny.
W latach 1929— 1931 powstał cykl rysunków piórkiem, liczący kilkaset pozycji. Na białym, pustym tle widać wyizolowane, marionetkowe postaci: ludzie z włóczki, tancerze, czarodzieje, rodzina, tęskniące konie. Kłębowiska postaci i istot o zoomorficznych kształtach, przeplata się z figurami geometrycznymi, płynnymi liniami i kształtami. Wszystkie noszą znamiona francuskiego surrealizmu, do którego jednak artysta doszedł sam, podczas własnego rozwoju artystycznego. Do tego też cyklu należy prezentowana praca.
111