Perhaps as iconic as the monument of Rizal (well, at least in the writer’s eyes) are
the men and women who have snapped memories through the changes. Visitors
may come and go, and the way we do photography may keep changing, but
the photographers of Luneta are here to stay. We spoke to Larry Legario (LL),
Gaspar Tañada (GT) and Romeo Ibañez (RI)—veteran photographers and
officials of the Samahan ng Malayang Photographers sa Luneta—about the
passage of time, life at the park and having pride on one’s profession.
Kailan po kayo nagsimulang
kumuha ng litrato dito sa Luneta?
LL: Since 1980 o 1990, mga 30 years na ako dito. ‘Di pa pinapanganak ang
anak ko, nandito na ako. Dito ko na ‘rin nakita ang asawa ko. Photographer
din siya. Sa kaniya ako nakakuha ng experience.
GT: Mga ilang dekada na kami dito. Hindi naman nagkakalayo ang
mga edad namin.
RI: ‘Yang fountain na ‘yan, talahib pa dati ‘yan. Hindi pa ganyan ang
itsura ng monumento ni Rizal. Maliliit pa ang tiles. Nakita na namin ang
lahat ng pagbabago rito. Ito [photography] na ang naging hanapbuhay
namin. Ayos naman, nakaka-survive.
Parang buong buhay ninyo na ‘yung dumaan dito.
GT: Dito na nagka-asawa, nagka-apo. Hanggang sa iwanan na ng asawa.
Bakit nandito pa ‘rin kayo?
GT: Wala naman akong ibang
alam na trabaho. Maraming puwede
pasukan, kaya lang kinarir ko na
ang photography. Dito, nalilibang ka
na, kumikita ka pa. Kung sino-sino
pa ang nakikilala mo na galing sa
kung saan-saang bansa.
15
05
Another day, another portrait
shoot, Opposite page: Gaspar
comes to the defense of his
craft. “Sa photographer, walang
imposible. Walang litrato na
overpriced.” Previous spread:
Larry Legario, Romeo Ibañez
and Gaspar Tañada share
decades in experience and
memories made at Luneta Park.