ακολουθήσουν ευλαβικά τη βούληση των πλούσιων σε
ενέργεια και πολυπληθέστερων Αραβικών κρατών.
Ωστόσο, οι Ισραηλινοί ποτέ δεν υπέκυψαν στη
νοοτροπία του φρουρίου, δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη βαθιά
τους επιθυμία για ειρήνη με τους γείτονές τους ή την
προθυμία τους να αναλάβουν πρωτοφανείς κινδύνους
για την επίτευξη αυτής της ειρήνης -όπως συνέβη με την
Αίγυπτο το 1979 και την Ιορδανία το 1994, για παράδειγμα,
στην μονόπλευρη απόσυρση από τη Γάζα το 2005,
και μια ημέρα, χωρίς αμφιβολία, σε συμφωνία με τους
Παλαιστίνιους, όταν η ηγεσία τους αποδεχτεί τελικά την
ύπαρξη του Ισραήλ- ποτέ δεν έχασαν τον ζήλο τους για τη
ζωή και ποτέ δεν εγκατέλειψαν την αποφασιστικότητά τους
να οικοδομήσουν ένα δυναμικό, δημοκρατικό κράτος. Αυτή
η ιστορία της οικοδόμησης ενός έθνους είναι πράγματι χωρίς
προηγούμενο.
Ήταν ένας λαός που έφτασε στο χείλος της απόλυτης
καταστροφής λόγω των γενοκτονικών πολιτικών της
Ναζιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της. Ήταν ένας
λαός που αποδείχτηκε εντελώς ανίσχυρος να επηρεάσει
στην πλειονότητα έναν αδιάφορο κόσμο για να σταματήσει
ή ακόμα και να επιβραδύνει την Τελική Λύση. Και εδώ
υπήρχε ένας λαός, που αριθμούσε μόλις 600.000, που
ζούσαν πολύ κοντά με πολλούς εχθρικούς Άραβες γείτονες,
κάτω από την ψυχρή βρετανική κατοχή, σε ένα αφιλόξενο
έδαφος χωρίς σημαντικούς φυσικούς πόρους, εκτός από το
ανθρώπινο κεφάλαιο σε αυτό που ήταν τότε η Παλαιστίνη
υπό Βρετανική Εντολή.
Το γεγονός ότι κατάφεραν να τοποθετήσουν την μπλε
και άσπρη σημαία ενός ανεξάρτητου Ισραήλ σε αυτή τη γη,
με την οποία ο Εβραϊκός λαός ήταν στενά συνδεδεμένος
από την εποχή του Αβραάμ, μόλις τρία χρόνια μετά το
τέλος του Ολοκαυτώματος — και με την υποστήριξη
3