Lafarge Holcim birleşmesini yönetmek üzere iki yıl önce göreve gelen ve 15 Temmuz 2017’ de istifa ede� edeceği açıklanan Eric Olsen, uyum ihlali sebebiyle görevinden ayrılmak durumunda kalan CEO’ lar zincirinin son halkası oldu; ancak onun hikayesi diğerlerinden çok farklı. Gelin bu vakayı, konuyla ilgili bilgimiz kısıtlı olduğundan, bir yargıya varmaktan kaçınarak inceleyip anlamaya gayret edelim. Bir İsviçre-Fransa şirketi olan, dünya devi çimento şirketi LafargeHolcim, içlerinde DAEŞ’ in de olduğu terörist grupları finanse etmek ve çalışanların hayatını riske atmak suçlamasıyla karşı karşıya. Anlaşılan o ki, şirket, Suriye’ deki birtakım aracılara terörist gruplar ve ambargo altındaki taraflarla iş yapabilmek ve bölgedeki fabrikasını açık tutabilmek için aracılık etmeleri için 2013 ve 2014 yıllarında ödemeler yapmış. Bahsimize konu fabrika 2010 yılında çalışmaya başlamış ve yatırım maliyeti 680 milyon dolarmış. 2014 yılına gelindiğinde, bölgedeki politik durum ve güvenlik şartları şirketi üretimi durdurup fabrikayı terk etmek durumunda bırakmış. Birçok defa tartıştık, gelecekte de tartışmaya devam edeceğiz … Bir şirket şartlar ne olursa olsun kanunlara ve iş etiği ilkelerine % 100 uyumlu olabilir mi? Yoksa uyum dışı davranışı makul gösterebilecek istisnai, olağanüstü durumlar karşısında politika ve prosedürlerini esnetebilir mi? Önce kendimize şu soruyu sormakla başlayalım:“ Çökmüş bir devletin topraklarındaki yatırım ve ticari çıkarlarınızı korumak ve dünyanın bugüne kadar karşılaştığı en ciddi terör örgütünün talepleri arasında sıkışıp kalmaktan daha zorlayıcı bir‘ olağanüstü durum’ olabilir mi?” Bu soruyu, durumu makulleştirmek değil, içinde bulunulan risk ortamını iyi anlamak ve empati kurabilmek için soruyorum.