History, Wonder Tales, Fairy Tales, Myths and Legends Geschiedenis van de Familie Adriaens | Page 31

Als er al een taboe bij ons thuis heerste, was het : SEX. Zelfs wanneer de meisjes niet op hun kamer waren, gold voor
mij een absoluut verbod om hun kamer te betreden. Toen ik als twaalf jarige naar vaders zin te goed opschoot met
een schoolvriendinnetje van Marlies, werd het meisje prompt aan de deur gezet en werden haar ouders ingelicht over
haar wel zeer verderflijk gedrag. Dit hoewel wij enkel dachten aan samen spelen en er zelfs nooit een enkel kusje
tussen ons uitgewisseld was. Ouder wordend werden om dezelfde reden mijn vrienden thuis geweerd : met al die
meisjes in huis kon je immers niet voorzichtig genoeg zijn. Het was een bevreemdende en vervreemdende bedoening.
Nooit heb ik me kunnen ontdoen van de gedachte dat er ergens een bijzonder schokkende ervaring ten grondslag ligt
aan een dermate overdreven bezorgdheid. Misschien moeten we daarvoor wel terug naar Francisca ?
Als ik, vijftiger nu, naar mijn broers en zusters kijk, zie ik de sporen van onze opvoeding :
1. In een toenemend seculiere wereld, kozen Linda en Marleen voor een meer fundamentalistische geloofsbeleving
en werden protestant.
2. Marlies trok als ontwikkelingshelpster naar Chili en leefde er bijna 13 jaar in een krottenwijk aan de rand van
Santiago, waar zij een socio- educatief project opstartte dat wij nu, dertig jaar na haar vertrek, nog steeds steunen.
3. In haar spoor werkten ook Peter en Walter geruime tijd in Chili. Beiden huwden met een Chileense en zorgden
voor prachtige kinderen. Minstens vijfhonderd jaar lang putten wij bijna uitsluitend uit het genetisch materiaal
van Denderhoutem. Als Sam,Jeffrey, Natasha en Tamara onze genen en/of naam doorgeven aan volgende
generaties, zullen zij deze op hun beurt met een goeie scheut “vers bloed” versterken.
4. Marlies en Mieke zijn beperkt politiek actief bij De Groenen.
De meisjes Adriaens zijn “verzorgsters” : Linda baat een bijbel-boekenwinkeltje uit en is actief in haar
geloofsgemeenschap. Marlies en Marleen werden verpleegster. De eerste runt een crèche en heeft zich ontfermd
over Walter’s dochtertje, Deborah, die met een handicap ter wereld kwam. De tweede is voor de halve wereld
“moeke”. Naast haar eigen kinderen nam ze een pleegzoon op in haar gezin en ontfermde zich meerdere keren over
kinderen of jonge mensen die in hun eigen gezin niet de geborgenheid en liefde vonden die ze nodig hebben. Een
aantal jaren had ze haar handen vol in haar eigen kleine “privé-kliniekje” : ze zegde haar werk als verpleeg-ster op
om voor vader en tante Florine te zorgen.
Weinig mensen hechten zoveel belang aan het bezoeken, aanmoedigen en beschermen van ouderen en zieken als
Mieke, die daarnaast ook de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van Walter’s jongste zoon, Jeffrey, op zich nam.
De jongens zijn “familie-mannen” : Wij zien het als onze taak zekerheid en stabiliteit te verzekeren in onze gezinnen
en doen dit met inzicht, begrip en verdraagzaamheid. Het is hierbij schrijnend dat juist Walter, die van alle jongens
nog het meest waarde hechtte aan zijn gezin, zijn gezinnetje zag uiteenvallen en door een combinatie van
omstandigheden (zwakke rug, ongeval, mislukking van een pogingom als zelfstandige in zijn levensonder-houd te
voorzien) van een invaliditeits-vergoeding moet leven en de zorg voor zijn kinderen moest afstaan aan zijn zussen.
Ondertussen heeft evenwel ook hij het geluk teruggevonden bij zijn Pilar …. In Chili

Linda, Walter, Marlies, Eddy, moeder Françoise, Peter, Mieke, Marleen.

31