History, Wonder Tales, Fairy Tales, Myths and Legends Geschiedenis van de Familie Adriaens | Page 22

Er bestaat een dorpje Strijpen, deelgemeente van Zottegem. In Nederland, omgeving van Eindhoven zijn er twee
dorpjes die “Strijp” noemen. De betekenis van de naam zelf vormt geen probleem : “een streep grond” is nog steeds
de manier waarop in de volksmond af en toe een klein lapje grond aangeduid wordt.
Van Petjen Gust wist vader te vertellen dat hij op den Borrekent woonde en er wat groenten en vruchten verbouwde.
Regelmatig trok hij met de handkar naar Aalst om er op de markt groenten en fruit te verkopen.
Hij overleefde zijn vrouw en trok op latere leeftijd in bij zijn zoon Charles, die een voedingswinkel uitbaatte en café
hield op het Dorp in Denderhoutem.
Nonkel Miel vertelde dan weer dat Petjen Gust niet de eerste de beste was : in het gemeentearchief had hij een
overzicht gevonden van het aantal stemmen per inwoner. Inderdaad was het algemeen meervoudig stemrecht in
België ingevoerd in 1893. Het gaf elke man van ten minste 25 jaar een stem, accijnsbetalers en mannen in het bezit
van bekwaamheidsattesten bekwamen nog 1 of 2 bijkomende stemmen. (Dit stelsel stond aan het begin van de
uitbouw van een democratie die naam waardig : het zorgde ervoor dat het aantal kiezers van 46.000 in 1830 steeg tot
1.370.000 in 1893. Petjen Gust zou vier (?!) stemmen gehad hebben.)
Uit de stamboom blijkt dat het gezin niet van tegenslagen gespaard bleef :
Adriaens, Maria-Celesta, 24 August 1889 - 10 November 1899 - 10 jr
Adriaens, Petrus-Josephus, 9 October 1894 - 2 December 1899 - 5 jr
Op drie weken tijd sterven twee kinderen, één 5 jaar, één 10 jaar, oud.
Als ik d it lees, spookt een oud verhaal door mijn hoofd : over een kindje dat in het water viel en een broertje of zusje
dat probeerde het te redden en uiteindelijk ook de dood vond. Maar zekerheid is er niet. Dus noteer ik dit voorlopig
voor mezelf, in de hoop dat ik ooit nog bevestiging krijg.
De overige kinderen groeien op in goede gezondheid :
Tante ‘Del zal 96 jaar worden, Gustaaf 89, Kamiel 93, Delphine 70, Jan-Baptist 82, Charles 90.
Van Amand weet ik het niet.
Conclusie : alle wereldoorlogen ten spijt leven onze
Adriaensjes langer dan ooit tevoren.
Hier raken we trouwens een belangrijk punt : vanaf nu
sterven de mensen minder en minder thuis. Vooral na 1945
begint de bouw van Rust- en Verzorgingshuizen. Maar
vooral : zieke mensen worden voortaan naar de kliniek
gevoerd. De mensen worden ook mobieler. Ze leren hun
lief aan de hogeschool of unief kennen of vinden werk in
een ander deel van het land, of zelfs in het buitenland. In de
parochieregisters valt op dat meer en meer de datum van
overlijden ontbreekt. Naar het einde van de twintigste eeuw
doet ook een ander element zijn intrede : niet iedereen wordt
nog met een kerkelijke dienst begraven. Maar voor
naarstige speurders niet getreurd : sinds Napoleon bestaan er
ook burgerlijke registers die bij vertrek vermelden waarheen
iemand verhuist, of waar hij overlijdt … Zo ver reikt mijn
ijver evenwel niet.

Aloïs
Er ontbreekt er eentje in de rij : onze grootvader. Voor ons
de eerste Adriaens die ook echt een gezicht krijgt.
Op foto’s zien we een knappe man. In levende lijve hebben
wij hem nooit mogen kennen, want hij kent een noodlottig
einde lang voor onze generatie geboren wordt.
Aanvankelijk blijven Aloïs, Charles, Jan-Baptist, Amand,
Gustaaf en Kamiel dicht bij elkaar in den Borrekent wonen.

22