Sultan Ahmet devrinde tembelleri beslerlermiş . Yaz gelmiş , meyveler olmuş tembelhânenin bahçesinde . Çıkarmışlar tembelleri bahçede istirahat etsinler .
İki Tembel …
Tembeller şimdi oturuyorlar sandalyelerde . Daldan bir armut düşmüş bir tembelin göğsüne .
Tembel bakmış armuda , “ Bula bula ” demiş , “ düştün göğsüme , niye düşmedin ağzıma ?”
Almıyor göğsünden koysun ağzına …
Öbür tembel de ordan demiş , “ Hiç üşenmeden konuşuyorsun .”
Bunlar hep yaşanmıştır …
47